تبيين ارتباط ميان صفات مدير و معيارهاي مديريت شهري مطلوب با برداشتي از نهج‌البلاغه

طي دهه اخير اگرچه دانش مديريت شهري در ايران موردتوجه قرار گرفت و به‌عنوان رشته‌اي دانشگاهي ظاهر شد اما به نظر مي‌رسد ظهور آثار مثبت آن در مقام اجرا با چالش‌هايي روبرو گشته و در بهبود نظام مديريت شهري جايگاه خود را نيافته است. ازاين‌رو برخي از پژوهشگران حل چالش‌هاي زمينه‌اي خصوصاً شكاف بين تئوري و عمل را در استفاده از مباني و معارف فرهنگي و ديني جستجو كرده و آن را از منظر منابع معتبر اسلامي مورد بازبيني قرار داده‌اند. يكي از مهم‌ترين موضوعات مطرح در اين حوزه يكپارچگي و ارتباط بين خصايص مدير و مديريت است كه در موارد متعدد به‌تنهايي موردپژوهش قرار گرفته اما به‌طور خاص كمتر به آن پرداخته شده است. هدف اصلي اين پژوهش ايجاد زمينه‌اي مؤثر براي رويكرد ديني و بومي نسبت به دانش ميان‌رشته‌اي مديريت شهري است. در اين مقاله تلاش شده است تا جايگاه و ارتباط صفات مدير و معيارهاي مديريت شهري مطلوب در قالب چارچوبي يكپارچه از بطن آموزه‌هاي نهج‌البلاغه، كه از متون معتبر اسلامي است، استخراج و تبيين گردد. رويكرد تحقيق كيفي است و از روش تحليل مضمون استفاده شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه از منظر امام علي (ع)، حكومت (مرادف با مديريت) نيازمند برخورداري از ابناي اساسي است كه عبارت‌اند از عدالت، قضاوت، امنيت، وحدت، معيشت، و آموزش؛ و حاكم (مرادف با مدير) به‌عنوان الگوي جامعه بايستي صفاتي را داشته باشد كه از راه خودسازي در راستاي تقويت صداقت، مردم‌داري، تواضع، حق‌گرايي، مشورت، جمع‌گرايي، ميانه‌روي، سعه‌صدر و خردورزي در وجودش نهادينه شود. با توجه به ارتباط ميان صفات و معيارهاي حاصل‌شده مي‌توان به تعريفي از الگوي متناسب با جايگاه مديريتي براي حصول بهترين نتيجه با توجه به اهداف مديريت شهري دست يافت.