تأثير تغيير اقليم بر تبخير-تعرق درشرايط گرم ومرطوب(مطالعه موردي:جنوب وجنوب شرق ايران)

با توجه به پديده تغيير اقليم و در پي آن تغييرات نيازآبي گياه شناخت و ارزيابي تغيير اقليم در دهه‌هاي آينده با هدف برنامه‌ريزي محيطي مناسب در جهت سازگاري با شرايط آتي اقليم و كاهش اثرات آن امري كاملاً بايسته مي‌باشد. عمده ترين عامل مصرف منابع آبي در مناطق خشك و نيمه خشك كشاورزي و به تبع آن تبخيرتعرق است، لذا آگاهي از روند تغييرات و پيش بيني آن نقش موثري را در برنامه ريزي، توسعه و مديريت منابع آب ايفا مي‌كند. پژوهش پيش روي با استفاده از مدل ريز مقياس نمايي لارس دبليو جي نخست مقدار دما را در سه دوره‌ي زماني (30-2011، 65-2046 و 100-2081) با استفاده از چهار مدل گردش عمومي جو (IPCM، INCM3، HADCM3 و NCCCSM) در سه سناريوي مختلف (جهان همراه با توسعه پايدار، جهان ثروتمند و جهان جداشده) محاسبه كرده سپس تغييرات تبخيرتعرق را در جنوب شرق كشور در سه دوره ذكر شده براي 8 ايستگاه مورد بررسي قرار مي‌دهد. بدين منظور از معادله تورنت‌وايت براي محاسبه تبخيرتعرق استفاده شد. كه ابتدا مقادير دماي ماهانه چهار مدل با سه سناريوي براي دوره‌ي آتي ريزمقياس شدند. نتايج نشانگر روند افزايشي دما و در پي آن افزايش تبخير تعرق در دوره‌ي آتي است. افزايش تبخيرتعرق به طور متوسط درمدل NB1 از ديگر مدل‌ها كمتر بوده و در ايستگاه كرمان كمترين مقدار و در ايرانشهر بيشترين مقدار را دارد. تغييرات نسبي تبخيرتعرق تا سال 2099 در ايستگاه كرمان 10.692 (mm/day) و در ايستگاه ايرانشهر 23.194 (mm/day) مي‌باشد.