تحليل گفتمان انتقادي حضرت علي عليه السلام درباره امامت با تأكيد بر منابع اهل سنت

اين نوشتار با روش تحليل محتوا و با استفاده از رويكرد تحليل گفتمان انتقادي بر اساس روش نورمن فركلاف، نوع نگرش و بينش حضرت علي j را در ضمن تحليل گفتمان ايشان درباره موضوع امامت تبيين مي‌كند. گفتمان «امامت منصوص»، در مقابل گفتمان «رهبري انتخابي» كه ملاك تشخيص رهبري را رأي و اجماع امت معرفي مي‌كند، گفتماني است كه در بستر جامعه‌شناختي مجال توسعه نيافت و تفكر جامعه به سمت ايدئولوژي «انتخاب» در امر خلافت نبوي به پيش رفت. حضرت علي j در دفاع از ايدئولوژي قدرت و زعامت الاهي، استدلال‌ها و راهبردهاي خردمحور خويش را در برهه‌هاي مختلف مطرح كرد تا با ثبت سند حقانيت باور اصيل اسلامي در حوزه امامت، بر جانشيني منصوص خويش اقامه برهان كند. با توجه به اينكه جايگاه امامت منصوص و گفتمان مربوط به آن در شيعه ظهور دارد، به منظور پذيرش فرامذهبي موضوع، متون روايي و تاريخي اهل سنت محور دريافت اطلاعات لازم براي تحقيق است. نتايج، حاكي از آن است كه حضرت علي j با بهره‌گيري از ساختارهاي زباني و ايدئولوژيكي در انتقاد از گفتمان‌هاي حاكم، در صدد بازتوليد گفتمان نبوي در امر وصايت و ولايت است.