بررسي قابليت ديرينه شناسي فوكو در تحليل نقاشي (تصوير)

يكي از مولفه هاي اصلي انديشه ميشل فوكو، توجه به امور رويت پذير و گفتارپذير در هر عصر و تاكيد بر جدايي مطلق اين دو جهان در عصر مدرن است. وي ضمن اشاره به ناكارآمدي روش هاي زبان شناسانه براي تحليل تصوير، خود در موارد متعددي دست به نگارش و سخنراني درباره نقاشي زده است. لذا، با بررسي نوشته هاي فوكو درباره‌ي نقاشي، مي توان روش تصوير خواني او را شناخت. فوكو نقاشي را به عنوان يكي از حوزه‌هايي كه مي‌تواند مورد تحليل ديرينه شناسانه قرار گيرد معرفي مي‌كند. نكته قابل توجه اين رويكرد، ادراك نقاشي به مثابه علمي است كه ماديت آن بر اساس گفتماني خاص شكل گرفته است. وي با ارجاع به ويژگي هاي نقاشي در ادوار مختلف ضمن بررسي رابطه‌ي امر رويت پذير و امر گفتار پذير در آنها، به رويت پذيري تغييرات اپيستميك در نقاشي اشاره كرده است. روش ديرينه شناسي در تحليل نقاشي از رويكردهاي هرمنوتيكي، روانشناسانه و پديدارشناسانه به هنر فاصله مي گيرد و در عوض بر رخداد بودگي نقاشي و رابطه‌ي ويژگي هاي مادي تصوير و شرايط نمايش آن با گفتماني مشخص تاكيد مي‌كند. اين كه يك اثر چگونه قواعد پيش از خود را طرد يا تاييد مي‌كند محور اصلي اين روش است.