بازآفريني روايت نقاشي ايراني در رمان نام من سرخ اورهان پاموك

اين مقاله بر آن است تا با ارائه مثال‌هايي از متن رمان تطبيق روايي اين اثر داستاني با روايت در نقاشي ايراني را نشان دهد. با توجه به فرم‌هاي بياني متعددي كه براي روايت در نقاشي ايراني به‌كار رفته است، اصل هم‌زماني و نگاه كل‌نگر همواره يكي از ويژگي‌هاي اساسي و محرز اين آثار بوده است. اين ويژگي‌هاي پست‌مدرنيستي داستاني در راستاي محور معنايي رمان امكان مطرح شدن ديدگاه‌هاي مختلف را مبتني بر نظريه چندصدايي ايجاد مي‌كند. توصيفات و جزءنگاري‌هايي كه با ظرافت يك نگارگر به آن پرداخته شده است از ديگر ويژگي‌هاي نقاشانه‌اي است كه در رمان به كار رفته است. شخصيت‌ها و مكان‌هاي بي‌سايه‌ و فاقد هويت منحصربه‌فرد نيز مشابه‌ شگردهاي روايي نقاشي ايراني مي‌باشد. يكي از تمهيدات مهم براي افقي‌نگري در نماي بصري نقاشي ايراني تاباندن نوري سراسري و يكدست به كل نگاره است تا فضاها، اشياء و آدم‌ها تخت، يكدست و يك‌رنگ ترسيم شوند و اين موضوع يكي ديگر از ويژگي‌هايي است كه در روايت پاموك منجر به حضور المان‌ها و اجزاي روايي اين رمان در سطحي يكسان و دور از ارزش‌گذاري مي‌شود و مسئله چندصدايي و امكان تماشاي حضور منحصربفرد هر يك از اجزا را در اين رمان به مخاطب مي‌دهد.