اثرات رفتار حركتي دوربين به مثابه تجسمي از انسان، در فيلم فرزندان بشر

ژان لويي بودري در بحث از تكنولوژي سينما و قياس آن با غار افلاطون، با تكيه بر نظريات روانكاوانه، نظريه آپاراتوس را مطرح مي كند و معتقد است آپارتوس سينما با ايجاد حالتي خواب آلود، تماشاگر را در فضايي به مانند مرحله ي آيينه اي لكان قرار مي دهد تا بيننده مجدداً هويت خود را باز يابد. اما مخالفان اين نظريه معتقدند، آنچه كه بودري مد نظر دارد نيازمند نگاه و مكاشفه اي از بيرون غار يا سينما است، چرا كه تا انسان ها يا تماشاگران فيلم در مكاني محصور شده اند، چگونه مي توانند بنيان هاي فني آنچه كه بر آن ها روا مي رود را دريابند؟ وينسنس هديگر از ديگر منتقدان، رويكردي ذيل عنوان فلسفه ي تكنولوژي را مناسب جهت بررسي «درك سينما به عنوان تكنولوژي» مي داند. محلي كه تكنولوژي «ميل به مجسم نمودن انسان» دارد. اما تحليل او نه خود تكنولوژي سينما، بلكه فيلم هايي با رواياتي از تكنولوژي را مد نظر قرار مي دهد. بنابراين پژوهش حاضر با استفاده از منابع كتابخانه اي به روشي توصيفي-تحليلي، سعي دارد صرفاً تكنولوژي سينما را در نوع به كارگرفتن دوربين فيلمبرداري در فيلم فرزندان بشر بررسي كند، تا نشان دهد چگونه ابزار مي تواند هويتي مستقل و انسان گونه فارغ از محتواي فيلم و آپاراتوس داشته باشد تا تماشاگر را درگير بنيان هاي فني و تكنولوژي سينما كند.