مدل تبييني دلبستگي ‌به خدا و والدين با كيفيت زندگي دختران بي‌سرپرست و بدسرپرست با واسطه‎گري شفقت ‌به ‌خود

زمينه و هدف: كيفيت زندگي به عنوان يك مفهوم حياتي و تأثيرگذار در زندگي افراد از جايگاه ويژه اي برخوردار است و شواهد پژوهشي حاكي از آن است كه اين سازه تحت تأثير متغيرهاي مختلفي قرار دارد. از آن جا كه در مورد تبيين نقش متغيرهاي تأثيرگذار بر كيفيت زندگي از جمله دلبستگي به والدين ، دلبستگي به خدا، و شفقت به خود توافق روشني وجود ندارد؛ اين پژوهش با هدف بررسي الگوي روابط بين دلبستگي به خدا، دلبستگي به والدين ، شفقت به خود، و كيفيت زندگي در دختران بي سرپرست و بد سرپرست تهران انجام شد. روش: روش پژوهش همبستگي، از نوع مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل تمامي دختران بي سرپرست و بدسرپرست 19 9 ساله اي بود كه در سال 1398 در مراكز نگهداري شبانه روزي سازمان بهزيستي استان تهران، تحت مراقبت بودند. نمونه مورد مطالعه شامل 241 نفر از جامعه آماري مذكور بود كه به روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه هاي كيفيت زندگي سازمان سلامت جهاني (1996)، دلبستگي به خدا در اسلام (غباري بناب و حدادي كوهسار،1390)، دلبستگي به والدين و همسالان (آرمسدن و گرينبرگ، 1987)، و مقياس شفقت به خود (نف، 2003) استفاده شد. براي بررسي روابط ساختاري بين متغيرها از نرم افزار AMOS استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد كه تأثير مستقيم دلبستگي به والدين و شفقت به خود بر كيفيت زندگي به ترتيب با مقادير (p 0.001, β = 0.56) و (p 0.001, β = 0.52).)، مثبت و معنادار است. تأثير مستقيم دلبستگي به خدا بر كيفيت زندگي معنادار نبود (p 0.05, β = 0.03)، اما دلبستگي به خدا و دلبستگي به والدين از طريق متغير ميانجي شفقت به خود بر كيفيت زندگي به ترتيب با مقادير (p 0.001, β = 0.29) و p 0.001, β) = 0.34) تأثير مثبت و معناداري دارند. نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه شفقت به خود مي تواند نقش واسطه اي در رابطه بين دلبستگي به خدا و دلبستگي به والدين و كيفيت زندگي ايفا كند. استلزام هاي نتيجه به دست آمده در مقاله مورد بحث قرار گرفته است.