تبيين مدلي براي روش طراحي معماري متأثر از مفهوم فراداستان

امروزه شيوه انديشۀ بيشتر معماران درمورد فرايند طراحي روشي عمومي ‌و رايج است كه هرقدر هم باارزش و سازنده باشد، بيانگر كاهش انديشۀ معماري است. براي فراتر رفتن از شيوه‌هاي متعارف طراحي معماري، با توجه به وجوه مشترك دو حوزه روايت و معماري، مي‌توان از شگرد روايت براي خلاقيت در روش طراحي معماري بهره جست. هدف اين پژوهش دگرگوني اين شيوۀ متعارف در طراحي معماري و پيشنهاد شيوه نگاه نو به مسئله‌هاي معماري براساس مفاهيم فراداستان است. سپس با قياس ساختار و فنون روايت و معماري، نشان داده شده كه بسياري از معماري‌هاي دوره پسا‌نوگرايي (پست‌مدرنيسم) با ساختار روايات فراداستاني همخواني دارد و مي‌توان با اين قياس به خوانش نويي در معماري دست يافت. اين پژوهش با رويكرد كيفي، به شيوه مطالعه تطبيقي و راهبرد پژوهشي تحليل محتواي كيفي انجام شده است. در اين جستار، تلاش شده است به بررسي مفاهيم فراداستان و رابطه داستان و روايت فضايي معماري پرداخته‌ شود و با مطالعه انواع ساختارهاي روايت در فراداستان و هم‌سنجي اين دو حوزه، به شيوۀ نو در ايده‌پردازي در طراحي معماري دست يافت. بررسي‌هاي پژوهش نشان داد پيوندي دوسويه بين معماري و روايت وجود دارد؛ بدين‌گونه كه ساختار داستان‌هاي پسانوگرا كه روايت‌هاي موازي و تعاملي در درون آن‌ها ديده مي‌شود، با ساختار روش طراحي معماري مطابقت دارد و به‌گونه‌اي مي‌توان از مدل نهايي ارائه‌‌شده به‌عنوان ماتريس جايگشت در يافتن كانسپت‌هاي معماري بهره برد.