تحولات زيباشناختي پوشش و پوشاك زنان ايران در گفتمان ارزش‌گرايي

در اين مقاله تأثير گفتمان‌هاي حاكم و خرده‌گفتمان رقيب در دورۀ ارزش‌گرايي (1359 تا 1367) بر پوشاك زنان و زيبايي‌شناسي آن مطالعه شده است. اين مقاله مي‌كوشد تا با اتكا به روش‌هاي تحليل گفتمان لاكلائو و موفِ و تحليل انتقادي گفتمان فركلاف، با مطالعۀ نهاد قدرت در دوره ارزش‌گرايي، به مطالعۀ كردارهاي گفتماني آن براي تاثيرگذاري بر نوع پوشش و پوشاك زنان بپردازد و نحوه هويت‌بخشي به لباس زنان را بر اساس تعريف دال‌هاي مفصل‌بندي شده در منظومه گفتماني ارزش‌گرا و نيز چگونگي كاربست شيوۀ برجسته‌سازي و به حاشيه‌راني را تحليل نمايد. همچنين با همين هدف، كردارهاي گفتماني رقيب در منظومۀ مرتبط با خود، تحليل شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه گفتمان ارزش‌گرا، زيبايي‌شناسي پوشاك زنان را منطبق بر پوشش حداكثري اسلامي با نشانگان ايدئولوژيك، برجسته و خرده‌گفتمان رقيب را طرد كرد. خرده‌گفتمان رقيب نيز بر تثبيت نظام زيباشناختي پوشاك با حدود متوسط پوشش اسلامي پافشاري كرد. نتيجۀ اين تنازع به اقبال جمعي زنان مذهبي و سنتي به پوشش حداكثري اسلامي ختم شد و در مقابل، پديده‌هاي نوظهور حجاب سياسي و اشكالي از مقاومت در پوشش شكل گرفت.