حضور هخامنشيان در ايونيه: از پايان جنگ پلوپونزي تا صلح آنتالكيداس (404-387 پ.م)

برخلاف نبردهاي پارسيان و يونانيان در دورۀ داريوش و خشايارشا، گزارش نبردها در دوره‌هاي سپسين (اردشير يكم، داريوش دوم، اردشير دوم) با رواياتي آشفته، فرعي و پراكنده در منابع يوناني به يادگار مانده‌اند. پس از برقراري صلح موسوم به «كالياس» در سال 449 پ.م. ميان پارس و آتن، تاريخ‌نگاري آتني توجه خود را از هخامنشيان برگرداند و معطوف به رقيب يوناني‌اش اسپارت كرد. به اين ترتيب، تا شصت سال بعد، يعني تا زمان صلح موسوم به «آنتالكيداس» (صلح شاه) با يك بي‌توجهي عمدي نسبت به حضور پيگيرانۀ هخامنشيان در جبهه‌هاي غربي و دخالت‌هاي آن دولت در امور جهان يوناني مواجه‌ايم. منابعِ متأخر تاريخي نيز رخدادهاي اين دوره را از دريچۀ چشم تبليغاتي سدۀ چهارم پيش از ميلاد آتن كه مقتضيات و محدوديت‌هاي خاص خود را ‌داشت، نگريسته اند و پژوهش‌هاي جديد نيز اگرچه تلاش درخوري در نور افشاندن به نكات تاريك و مبهم اين دوره داشته‌اند، تقريباً همه از زاويه‌اي يونان‌شناسانه و اكثراً يونان‌محورانه به كشاكش پارس و قدرت‌هاي يوناني نگاه كرده‌اند. پرسش اصلي اين پژوهش دربارۀ تداوم نفوذ دولت هخامنشيان در ايونيه و غرب آسياي صغير در دورۀ پس از جنگ پلوپونزي تا صلح 387 پ.م است. بر پايۀ اين پژوهش، به نظر مي‌رسد برخلاف آنچه كه بسيار گفته شده است، اين پيروزي‌ها صرفاً با طلا و رشوه و تنها با تحميل صلح شاه به‌دست نيامده بود و هخامنشيان با تركيبي از جنگ و ديپلماسي در طول دهه‌ها به اين موفقيت نائل شدند.