مالچ پاشي در خوزستان، آري يا نه؟

چندي است كه موضوع مالچ پاشي نفتي در خوزستان و كشور مورد بحث متخصصان محيط زيست قرار گرفته است و گروهي آثار و پيامدهاي منفي آن را فزونتر از نتايج مثبت دانسته و به دلايلي انجام اين كار را لازم نمي دانند. در مقابل برخي از صاحب نظران حوزه بيابان بر اين باورند كه مالچ پاشي بهمراه تثبيت بيولوژيك يكي از روش­هاي موفقيت آميز تثبيت ماسه­هاي روان است. نظرات كدام گروه به واقعيت نزديكتراست؟ رويه معقول علمي در اين مبحث چيست؟ نوشتار پيش رو تلاش كرده تا موضوع چالش برانگيز مالچ پاشي را براساس آخرين يافته هاي پژوهشي به بحث گذارد. پيش از ورود به موضوع بطور خلاصه مفاهيم پايه و تاريخچه گذرايي از مالچ پاشي در كشور ارايه مي­شود. لازم به ذكر است موضوع اين نوشتار تنها بر مالچ نفتي (نه خاكپوشهاي ديگر)، به دليل گستردگي مصرف، متمركز است. در حال حاضر در خصوص مالچ پاشي رسوبات بادي دو ديدگاه متفاوت وجود دارد. بسياري از متخصصين محيط زيست معتقدند كه استفاده از خاكپوش­هاي نفتي در مجموع، روشي است گران و غير ضروري در اغلب مناطق بياباني ايران كه ضررهايش بر روي تاب آوري بوم سازگان ها به مراتب بيشتر از منافع احتمالي اش در كوتاه مدت است. پخش مواد نفتي سبب خسارت به موجودات زنده گياهي و جانوري منطقه، افزايش دماي سطحي خاك و كاهش نفوذپذيري آب در خاك و در نتيجه افزايش هدررفت آب در اثر تبخير سطحي خواهد شد. روش شايسته تر در جايي كه پتانسيل توليد دارد، مديريت چرا و ايجاد محدوديت براي ورود دام است. اين گروه معتقدند كه در موارد نادر و اندكي كه سرعت باد زياد و بيم آسيب به سكونتگاه انساني و يا تاسيسات زيربنايي وجود دارد و پوشش گياهي در منطقه وجود نداشته باشد ، مي توان به استفاده از مالچ نفتي در مقياس كوچك تن داد.

no abstract