اثربخشي تمرينات حركتي با رويكرد آينه‌درماني بر راه رفتن بيماران سكته مغزي تحت حاد و مزمن

مقدمه: سكته مغزي يك ضايعه طولاني‌مدت و از عوامل اصلي ناتواني بزرگسالان است. اختلالات حركتي، شايع‌ترين علائم باليني سكته مغزي هستند كه فعاليت‌هاي روزانه بيماران را مختل مي‌كنند. در اين راستا هدف پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشي آينه‌درماني بر راه رفتن بيماران مرحله تحت حاد و مزمن سكته مغزي بود. مواد و روش ها: اين مطالعه نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون، در بين بيماران سكته مغزي تحت حاد و مزمن مراجعه‌كننده به كلينيك تبسم تهران انجام شد كه از بين آن‌ها پانزده بيمار تحت حاد و پانزده بيمار مزمن به صورت هدفمند انتخاب و وارد پژوهش شدند. آزمودني‌هاي دو گروه قبل و پس از هشت هفته تمرين، در آزمون ارزيابي و مداخله راه رفتن شركت كردند. برنامه تمرين دو گروه مشابه و شامل هشت هفته، هر هفته دو جلسه و هرجلسه 90 دقيقه (شامل60 دقيقه تمرين معمول توان‌بخشي و 30 دقيقه تمرين با آينه) بود. داده‌ها توسط آزمون‌هاي تي وابسته، تي مستقل و تحليل كوواريانس با نرم‌افزار spss نسخه 23 تحليل شدند.يافته ها: ميانگين نمره راه رفتن گروه تحت حاد و گروه مزمن در پيش‌آزمون به ترتيب 20/70 و 22/46 بود و در پس‌آزمون به ترتيب به 14/10 و 20/46 كاهش يافت. پيش‌آزمون و پس‌آزمون راه رفتن در هر يك از گروه‌هاي تحت حاد (0/001=P) و مزمن (0/001=P) داراي تفاوت معني‌داري بود. همچنين پس‌آزمون راه رفتن بين گروه تحت حاد و مزمن تفاوت معني‌داري داشت (0/001=P) نتيجه گيري: آينه‌درماني در مرحله تحت حاد اثربخشي بيشتري بر راه رفتن نسبت به مرحله مزمن دارد. بنابراين توصيه مي‌شود آينه‌درماني در مرحله تحت حاد پس از سكته مغزي استفاده شود.