تأثير آموزش خودمراقبتي معنوي بر رنج مراقبتي مادران نوزادان بستري در بخش مراقبت‌هاي ويژه تنفسي بيمارستان‌هاي شهر ساري

مقدمه: بستري نوزاد در بخش مراقبت‌هاي ويژه ممكن است خانواده، خصوصاً مادر را با چالش‌هاي زيادي روبه‌رو كند؛ طوري كه خانواده در مواجهه با آن دچار ضربه و شوك شود. خودمراقبتي به عنوان يك فاكتور بارز در سلامت جسم و روان، در تطابق مادران با بيماري فرزندشان مؤثر است؛ بنابراين اين مطالعه با هدف بررسي تأثير آموزش خودمراقبتي معنوي بر رنج مراقبتي مادران نوزادان بستري در بخش مراقبت‌هاي ويژه تنفسي بيمارستان‌هاي شهر ساري انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه از نوع تجربي، روي 64 نفر از مادران نوزادان بستري كه رضايت ‌نامه كتبي را آگاهانه امضا كرده بودند، در بخش مراقبت‌هاي ويژه تنفسي بيمارستان‌هاي شهر ساري در سال 1398 انجام شده است. نمونه‌‌ گيري به شيوه در دسترس و به صورت تصادفي ساده بود و نمونه‌ ‌ها به دو گروه آزمايش (32 نفر) و كنترل (32 نفر) تقسيم شدند. گروه آزمايش برنامه آموزش خودمراقبتي معنوي را در طي شش جلسه 60‌دقيقه ‌اي به صورت يك روز در ميان دريافت كردند. داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه جمعيت‌شناختي و مقياس 22‌سؤالي رنج (CBC) جمع ‌آوري و در نرم ‌افزار SPSS نسخه 25 وارد شد. سپس از آزمون‌هاي آماري تي مستقل، كاي ‌اسكوئر، فيشر و تحليل كوواريانس استفاده شد.يافته ها: ميانگين رنج مراقبتي قبل از مداخله در گروه آزمايش و كنترل به ترتيب 4/51 ±65/46، 7/29 ±62/68 بود كه آزمون تي زوجي اختلاف معني ‌داري را نشان نداد (0/07=P). ميانگين رنج مراقبتي بعد از مداخله به ترتيب 6/47 ±43/47 و 6/73 ±60/59 بود كه آزمون تي زوجي اختلاف معني ‌داري را نشان داد (0/01 P). نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه آموزش خودمراقبتي معنوي موجب كاهش رنج مراقبتي مادران مي‌ شود؛ بنابراين كاربرد آن براي همه مراقبين پيشنهاد مي ‌شود.