تغييرات عملكرد بيني پس از جابجايي هاي ماگزيلا

مقدمه: تغيير موقعيت فك بالا بطور معمول جزيي از درمان بدشكلي هاي اسكلتال مي باشد. جهت انجام اين جابجايي ها تكنيك جراحي استئوتومي لفورت 1 معرفي گرديد و از زمان معرفي آن تاكنون جراحان به اثر اجتناب ناپذير آن در فرم و عملكرد حفره بيني پي برده اند. تعدادي از محققين تاكنون با استفاده از جريان و مقاومت هواي بيني به بررسي اين تغييرات پرداخته اند. با در نظر گرفتن اين مهم، بر آن شديم تا تغييرات جريان هواي بيني و مقاومت آن را بعد از جراحي هاي جابجايي ماگزيلا ارزيابي نماييم. مواد و روش ها: تعداد 21 بيمار ارجاع شده به بخش جراحي دهان، فك و صورت دانشكده دندانپزشكي مشهد در اين مطالعه حضور داشتند. كليه اين بيماران به جراحي لفورت 1 نياز داشتند و به سه گروه جابجايي قدامي، جابجايي فوقاني و جابجايي فوقانيخلفي تقسيم شدند. جهت انجام بررسي هاي لازم، تست راينومانومتري قدامي و راديوگرافي لترال سفالومتري 1 هفته قبل از عمل و 3 ماه پس از آن از كليه بيماران اخذ شد. داده ها بوسيله آزمون آناليز واريانس يك طرفه، t زوجي، كروسكال واليس، ويلكاكسون تجزيه و تحليل شدند. سطح معني داري 0.05 بود. يافته ها: با توجه به بررسي هاي راينومانومتريك و راديوگرافيك، بيشترين بهبودي در عملكرد بيني مربوط به گروه جابجايي فوقاني و كمترين تغيير مثبت در نتيجه جابجايي قدامي فك بالا بوده است. بطور كلي و بدون در نظر گرفتن گروه هاي ذكر شده، ميانگين جريان هوا و مقاومت در برابر عبور هوا به دنبال جراحي هاي جابجايي ماگزيلا به ترتيب افزايش و كاهش داشته است اما هيچكدام از اين تغييرات از لحاظ آماري معني دار نبوده اند. نتيجه گيري: چناچه جراحي ماگزيلا با تكنيك صحيح انجام گردد، اختلالي در تنفس ايجاد نمي كند.