بلاغت اسطوره (بررسي بنياد اساطيري يك تصوير رايج در شعر فارسي)

پرسش اصلي اين مقاله‌ اين است كه آيا اسطوره مي‌تواند حضوري ناخودآگاهانه در فرايند شكلگيري فرم ادبي داشته باشد؛ براي پاسخ به اين پرسش ابتدا با رويكردي توصيفي‌ـ‌تحليلي لايه‌هاي دوگانه‌ باورهاي اساطيري درباره‌ رابطه‌ آب و باران، باروري و نعمت‌بخشي با خويشكاري اصلي پادشاه در يك نظام سياسي‌ـ‌فرهنگي تشريح شده است. در ادامه يافته‌هاي اين مقاله نشان مي‌دهد كه باور به رابطه‌ شاه و مجموعه‌ عقايد مرتبط با آب و باران منبع مهم و مؤثري در شكلگيري ناخودآگاهانه‌ رايجترين و پربسامدترين خانواده‌ تصويري در شعر مدحي فارسي بوده است. هم‌چنين اين مقاله با توضيح رابطه‌ اسطوره و ادبيت و بررسي روابط متناظر مفهوم شاه با آب و باران و باروري و تحليل ويژگيهاي شاه اسطوره‌اي، ابعاد تكوين يك كليشه‌ تصويري متكرر را مورد بررسي قرار مي‌دهد.