آسيب‌هاي اجتماعي برآيند شكاف مسجد و جامعه

اين نوشتار درصدد پاسخ به نسبت آسيب‌هاي اجتماعي با مسجد به‌مثابه نماد دين است؟ آسيب‌هاي اجتماعي در ايران معاصر، استمرار آسيب‌هاي جهاني هستند كه تجدد منجر به آن شده است و لذا دين و مسجد كه نقشي پيشگيرانه در مواجهه با آسيب‌هاي اجتماعي داشتند، با كمرنگ‌شدن حضور در دوره معاصر، كارويژه دفع آسيب‌ها را از دست داده و به كاركردهاي رفع آسيب‌ها تقليل يافته‌اند. هدف از اين مقاله، ترسيم رويكردي پديدارشناختي نسبت به مساجد در دوران معاصر است و روش تحقيق اسنادي و توصيفي  تحليلي مي‌باشد. نتايج نشان مي‌دهد، مساجد اگرچه در طول تاريخ با فقدان نهادهاي تخصصي مدرن و يا اختلال كاركردي ساختار جامعه، نقش جهادي و مدني مطلوب را ايفا كرده‌اند، اما با گستره و هجوم تمدني و فرهنگي و رسانه‌‌ايِ آسيب‌ها، اولاً نياز به پاسخ مطلوب از سوي همان نهادهاي تخصصي، البته با مدلي ايراني اسلامي است و در صورت اضطرار و نياز به نقش مسجد، تقويت امكانات، تجهيزات و بودجه مناسب در مساجد يك ضرورت و مقدمه است تا مواجهه‌‌اي متوازن برقرار شود و الا اين انتظار رفع و درمان آسيب‌ها از مساجد، بدون منطق بوده و مستلزم تبرئه مدرنيته است.