نقش اجتناب شناختي و ابرازگري هيجاني در پيش بيني تعارض زناشويي زنان شهر تهران

زمينه: تعارض‌هاي زناشويي تأثير عميق منفي بر روابط زوجين و پيرو آن بر بافت و روابط خانوادگي مي‌گذارد. اگرچه پژوهش هاي متعددي بر روي تعارض زناشويي انجام شده است اما پژوهشي كه به بررسي نقش اجتناب شناختي و ابرازگري هيجاني در پيش‌بيني تعارض زناشويي بپردازد مورد غفلت واقع شده است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش اجتناب شناختي و ابرازگري هيجاني در پيش‌بيني تعارض زناشويي انجام شد. روش: روش اين پژوهش توصيفي از نوع همبسـتگي بود. جامعه پژوهش شامل تمامي زنان متأهل مراجعه‌كننده به سراي محله هاي منطقه 1، 2 و 3 شهر تهران در تابستان سال 1398 بود كه 324 نفر از آنان به روش نمونه گيري در دسترس به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. به‌منظور جمع آوري داده ها از مقياس تعارض زناشويي ثنايي ذاكر و براتي (۱۳۸۷)، مقياس اجتناب شناختي سكستون و داگاس (۲۰08) و مقياس ابرازگري هيجاني كينگ و امونز (1990) استفاده شد. براي تحليل يافته‌ها از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون خطي چندگانه استفاده شد. يافته ها: يافته‌ها نشان داد اجتناب شناختي و ابرازگري هيجاني با تعارضات زناشويي همبستگي معني‌دار دارند و 64 درصد از واريانس تعارضات زناشويي را پيش بيني مي كنند (0/05 p). نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي اين پژوهش، لزوم توجه به آگاهي بخشي به افراد در رابطه اجتناب شناختي و ابرازگري هيجاني ضرورت مي‌يابد. از نتايج اين پژوهش مي‌توان در راستاي تدوين و اجراي برنامه‌هاي آموزشي و درماني به‌منظور كاهش سطح تعارضات زناشويي استفاده كرد.