بررسي اثربخشي آموزش توانش هاي خودتعيين گري بر هنجارگريزي تحصيلي و درگيري تحصيلي

زمينه: مطالعات بسياري به بررسي رابطه توانش هاي خودتعيين گري با رفتارهاي هنجارگريزي تحصيلي و درگيري تحصيلي پرداخته اند. اما پژوهشي كه به بررسي اثربخشي آموزش توانش هاي خودتعيين گري بر هنجار گريزي تحصيلي و درگيري تحصيلي پرداخته باشد، مغفول مانده است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش توانش هاي خودتعيين گري بر رفتارهاي هنجارگريز تحصيلي و درگيري تحصيلي انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ پژوهش شامل كليه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر بروجن در سال تحصيلي 98-1397 بود. 43 دانش آموز با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند و با گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. مداخله آموزش توانش هاي خودتعيين گري (فيلد و هافمن، 1994) در 10 جلسه 60 دقيقه اي براي گروه آزمايش اجرا شد. ابزارهاي پژوهش، شامل پرسشنامۀ هنجارگريزي تحصيلي (كلارك، باربوسا ليكر، گيل و نوين، 2015) و پرسشنامۀ درگيري تحصيلي (ريو، 2013) بود. تحليل داده‌ها با روش تحليل كوواريانس چندمتغيري انجام شد. يافته ها: نتايج نشان داد، آموزش توانش هاي خود تعيين گري به طور معناداري منجر به كاهش هنجارگريزي تحصيلي و افزايش درگيري تحصيلي دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر بروجن شده است (0/001 =p). نتيجه گيري: براساس يافته هاي پژوهش حاضر آموزش توانش هاي خودتعيين گري مي تواند به منظور كاهش رفتارهاي هنجارگريز و افزايش درگيري تحصيلي در محيط هاي آموزشي مورد استفاده قرار گيرد. به لحاظ كاربردي، مي‌توان آموزش توانش هاي خودتعيين گري را در برنامه‌ درسي مد نظر قرار داد و محتواي كتاب هاي درسي را بر اساس گام‌هاي انگيزشي توانش هاي خودتعيين گري تدوين نمود.