ابعاد استعلاي سالمندي در زنان سالمند ايراني: يك مطالعه پديدار شناسي

زمينه: مطالعات متعددي پيرامون سالمندان انجام شده است. اما پژوهشي كه به شناسايي ابعاد استعلاي سالمندي در زنان سالمند پرداخته باشد مغفول مانده است. هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسي تجارب زيسته زنان سالمند ايراني از ابعاد استعلاي سالمندي بود. روش: پژوهش از نوع مطالعات كيفي با روش پديدارشناسي بود. جامعه آماري تمامي سالمندان بالاي 60 سال شهر تهران در سال 1398 بود. نمونه گيري به روش هدفمند و حجم نمونه پس از اشباع نظري 6 نفر بود. ابزارهاي پژوهش حاضر عبارت بود از: مصاحبه هاي عميق و نيمه ساختاريافته. تحليل داده ها با استفاده از روش كلايزي انجام شد. يافته ها: 60 مضمون فرعي و 15 مضمون اصلي استخراج گرديد كه در نهايت منجر به شناسايي 4 بعد يا مؤلفه مفهوم استعلاي سالمندي شد. ابعاد استعلاي سالمندي حاصل از اين پژوهش عبارتند از: بعد تعالي ارتباطي، بعد تعالي خود، بعد تعالي جهان بيني و بعد موزونيت تجارب. نتيجه گيري: مفهوم استعلاي سالمندي و ابعاد آن در جامعه ايراني با مفهوم استعلاي سالمندي و ابعاد آن در ساير جوامع تفاوت دارد و زنان سالمند ايراني كه به استعلاي سالمندي رسيده اند، به ويژگي هاي رشد يافته اي اشاره مي كنند كه با آنچه در نظريه هاي سالمندي تحت عنوان خودشكوفايي يا استعلاي سالمندي مطرح شده است، تفاوت هايي دارد. از جمله اين ابعاد متفاوت مي توان به موزونيت داشتن تجارب و تعالي در جهان بيني اشاره كرد. نتايج حاصل از اين پژوهش مي تواند زمينه نظريه پردازي بومي در حوزه سالمندشناسي رواني اجتماعي را فراهم آورد.