تأثير آموزش تاب آوري مبتني بر بازي بر پرخاشگري كودكان تحت سرپرستي سازمان بهزيستي

زمينه: بروز پرخاشگري در كودكاني كه در مراكز بهزيستي زندگي مي كنند، يك مشكل شايع است كه نياز به مداخلات مؤثر جهت درمان و پيشگيري دارد. پيرامون مداخلات جهت كاهش پرخاشگري كودكان پژوهش هايي انجام شده است، اما پژوهشي كه به بررسي اثربخشي آموزش تاب آوري مبتني بر بازي بر پرخاشگري پرداخته باشد، مغفول مانده است. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش تاب آوري مبتني بر بازي بر پرخاشگري كودكان تحت سرپرستي سازمان بهزيستي بود. روش: پژوهش حاضر شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل كودكان 75 سال تحت سرپرستي بهزيستي استان تهران در سال 1398 بود. نمونه 30 نفر از كودكاني بودند كه به شيوه در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند (هر گروه 15 نفر). ابزار هاي پژوهش شامل پرسشنامه پرخاشگري كودكان پيش دبستاني واحدي و همكاران (1387) و پرسشنامه تاب آوري كودك و نوجوان انگار و ليبنبرگ (2009) و بسته آموزش تاب آوري مبتني بر بازي (محمدي شميراني،1398) بود. براي كودكان گروه آزمايش، بسته آموزشي تاب آوري طي 14 جلسه و هر جلسه به مدت يك ساعت اجرا شد. تحليل داده ها با استفاده از تحليل كوواريانس چند متغيري انجام شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه آموزش تاب آوري مبتني بر بازي به طور معناداري موجب كاهش پرخاشگري و مؤلفه هاي آن (كلامي، جسماني، كنشي و پرخاشگري كل) به استثناي مؤلفه پرخاشگري رابطه اي در شركت كنندگان گروه آزمايش شد ( p 0/01). نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر مي توان چنين نتيجه گرفت كه بسته آموزش تاب آوري مبتني بر بازي مي تواند به عنوان يك مداخله مؤثر جهت كاهش پرخاشگري كودكان مورد استفاده گيرد.