اثربخشي برنامه آموزشي هوش سازماني بر رضايت شغلي و انگيزش شغلي در كاركنان

زمينه: نيروي انساني از مهم ترين سرمايه هاي سازمان ها بوده كه برخورداري آنها از انگيزش و رضايت شغلي مي تواند ياريگر سازمان ها در رسيدن به اهدافشان باشد. براي ارتقاء سطح اين متغيرها در نيروي انساني مطالعات بسياري انجام شده، ولي در اين ميان به نقش هوش سازماني، به عنوان عامل اثرگذار بر اين متغيرها كمتر توجه شده است. هدف: اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي برنامه آموزش هوش سازماني بر رضايت شغلي و انگيزش شغلي در كاركنان ستادي يكي از صنايع وزارت دفاع انجام شد. روش: پژوهش حاضر، يك مطالعه شبه آزمايشي به شيوه پيش آزمون، پس آزمون با گروه گواه، بود. بدين منظور از بين كاركنان ستادي يكي از صنايع وزارت دفاع با روش نمونه گيري در دسترس 32 نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (16 نفر) و گواه (16 نفر) قرار گرفتند. بسته محقق ساخته آموزش هوش سازماني طي 11 جلسه دو ساعته براي گروه آزمايش اجرا شد. در طول اين مدت گروه گواه نيز هيچ‌گونه آموزشي دريافت نكردند. هر دو گروه مقياس رضايت شغلي اسپكتور (1985) و مقياس انگيزه شغلي دروني و بيروني ترمبلاي و همكاران (2009) را در مراحل پيش آزمون و پس آزمون تكميل كردند. داده ها با استفاده از نرم افزار Spss-19 تحليل شد. يافته ها: نتايج تحليل كوواريانس چند متغيره نشان داد كه بين دو گروه آزمايش و گواه در مؤلفه تنظيم درون فكني شده (از مؤلفه هاي انگيزش شغلي) و مؤلفه هاي ارتقاي شغلي و ماهيت كار (از مؤلفه هاي رضايت شغلي) تفاوت معناداري وجود دارد و ميانگين نمرات گروه آزمايش در اين مؤلفه ها در مرحله پس آزمون از گروه گواه بيشتر بود (0/001 ≥p). نتيجه گيري: رضايت و انگيزش شغلي از جمله عواملي است كه بر افزايش بهره‌وري سازمان ها و عملكرد مطلوب كاركنان تأثير دارد، بنابراين انجام اقداماتي براي افزايش سطوح اين متغيرها در كاركنان ضروري است.