اثربخشي طرحواره‌ درماني مبتني برشيوه هاي والدگري بر ادراك استرس تحصيلي دانش آموزان دختر

زمينه: طبق پژوهش‌هاي انجام شده ادراك استرس تحصيلي يك متغير‌ مؤثر در سلامت روانشناختي نوجوانان است، از سوي ديگر طرحواره‌درماني يكي از درمان‌هاي نسل سوم است كه روش مناسبي براي درمان اختلال‌هاي روانشناختي از نظر كارآمدي و هزينه درماني مي‌باشد، اما پژوهش‌هاي كمي در مورد تأثير اين درمان بر ادراك استرس تحصيلي انجام شده است. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي طرحواره‌‌درماني گروهي بر كاهش ادراك استرس تحصيلي در دانش‌آموزان بود، اما ابتدا رابطه متغير مزاحم شيوه‌هاي والدگري مادران با ادراك استرس تحصيلي دانش‌آموزان بررسي و كنترل شد. روش: اين پژوهش مطالعه‌اي نيمه‌آزمايشي از نوع پيش not;آزمون، پس not; آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان دختر پايه دهم دبيرستان هاي شهر تهران بود كه در سال تحصيلي 9897 مشغول به تحصيل بودند. از بين اين افراد با شيوه نمونه گيري تصادفي خوشه‌اي 300 نفر و از بين آنها 30 نفر بر اساس معيارهاي ورود انتخاب شدند و به صورت تصادفي به دو گروه 15 نفره آزمايش و گواه تقسيم شدند. گروه آزمايش طي شانزده جلسه يك ساعته طرحواره‌درماني گروهي دريافت كردند. ابزارهاي پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه ادراك استرس تحصيلي بدياوي و گبريل (2015) و پرسشنامه شيوه هاي والدگري بامريند (1991). براي بررسي ارتباط بين متغيرهاي كمي از نرم‌افزار SPSS16 و آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري‌هاي مكرر استفاده شد. يافته ها: در پس آزمون بين دو گروه آزمايش و گواه از نظر ادراك استرس تحصيلي با كنترل شيوه‌هاي والدگري تعامل معني‌دار وجود داشت. نتيجه گيري: نتايج به دست آمده از تحقيق نشان داد طرحواره‌درماني گروهي در كاهش ادراك استرس تحصيلي دانش‌آموزان در طول زمان مؤثر بود. بنابراين مي‌تواند جزء برنامه‌هاي مداخلاتي مراكز مشاوره‌ي وابسته به آموزش و پرورش در نظر گرفته شود.