تحليل كيفي عوامل ساختاري اثرگذار بر آمادگي شغلي خلبانان مسافربري

زمينه: امروزه آمادگي شغلي خلبانان از مهمترين دغدغه‌هاي سازمان‌ها و شركت‌هاي هواپيمايي است. اين امر موجب شده است كه روانشناسان طي ساليان اخير با انجام پژوهش هاي تخصصي به دنبال كشف عوامل مؤثر بر آمادگي شغلي خلبانان مسافربري باشند. هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسي كيفي عوامل ساختاري اثرگذار بر آمادگي شغلي خلبانان مسافربري بود. روش: اين پژوهش با رويكرد كيفي و به روش تحليل مضمون مبتني بر مدل براون و كلارك انجام شد. در اين پژوهش، كليه خلبانان يك شركت هواپيمايي در شهر تهران در سال 1398 به عنوان جامعه مورد مطالعه درنظر گرفته شدند. نمونه گيري به روش هدفمند صورت گرفت و پس از انتخاب خلبانان براساس ملاك هاي ورودي، مصاحبه‌هاي نيمه ساختاريافته با خلبانان تا رسيدن به اشباع نظري ادامه يافت. در اين پژوهش با 10 خلبان مصاحبه انجام شد و داده‌هاي بدست آمده پس از تحليل، طبقه‌بندي و كدگذاري شدند. يافته ها: در مراحل تحليل، مجموعا 136 كد اوليه، 17 مضمون فرعي و 3 مضمون اصلي بدست آمد. يافته‌هاي موجود در قالب 3 مضمون اصلي عوامل زمينه اي بازدارنده آمادگي شغلي خلبانان مسافربري، عوامل سازماني پيش برنده آمادگي شغلي خلبانان مسافربري و عوامل سازماني بازدارنده آمادگي شغلي خلبانان مسافربري شناسائي شدند. نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد كه سه دسته عوامل موجود در سطح كشور و شركت‌هاي هواپيمايي بر آمادگي شغلي خلبانان مسافربري مؤثر هستند كه مي بايست مورد توجه قرار گيرند.