مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بخشودگي زنان مطلقه

زمينه: طلاق از جمله عوامل گسيختگي و از هم‌پاشيدگي كانون خانواده است كه عواقب بسياري را براي افراد جامعه دارد و مي‌تواند منشأ بسياري از آسيب‌هاي اجتماعي باشد. هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسي مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بخشودگي زنان مطلقه شهر تهران بود. روش: روش پژوهش شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون - پس آزمون با گروه گواه، همراه با پيگيري 2 ماهه بود. جامعه آماري در اين پژوهش، شامل تمامي زنان مطلقه شهر تهران در سال 1397 بود كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده تعداد 45 نفر از اين زنان در سه گروه طرحواره درماني (15 نفر)، درمان پذيرش و تعهد (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) جايابي شدند. گروه‌هاي آزمايش تحت طرحواره درماني (12 جلسه 90 دقيقه‌اي)، پذيرش و تعهد (12 جلسه 90 دقيقه اي) قرار گرفتند. گروه گواه در طي اين مدت هيچ‌گونه مداخله اي از طرحواره درماني و پذيرش / تعهد دريافت نكرد و در ليست انتظار باقي ماند. به منظور گردآوري داده ها از پرسشنامه بخشودگي هارتلند (HFS) تامسون و همكاران (2005) به استفاده شد. تجزيه ‌و تحليل اطلاعات به‌دست‌آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 در دو بخش توصيفي و استنباطي (تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي بن فروني) انجام پذيرفت. يافته ها: يافته ها حاكي از آن بود كه هر دو روش درماني مي توانند بخشودگي زنان مطلقه را افزايش دهند، اما درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر بخشودگي داراي تأثير بيشتري بود. يافته هاي اين پژوهش اثربخشي دو روش طرحواره درماني و درمان پذيرش و تعهد را در بهبود بخشودگي مورد تأييد قرار داد. نتيجه گيري: بنابراين توجه به طرحواره درماني و پذيرش / تعهد در محيط‌هاي مشاوره و روان درماني براي افزايش بخشودگي زنان مطلقه از اهميت ويژه‌اي برخوردار است.