بررسي و تحليل قابليّت هاي نمايشي در ادبيّات كهن منظوم و منثور فارسي

ادبيّات ايران يكي از شاخصه هاي تمدّن ديرپاي ايران است كه دربردارنده آداب و رسوم و هنر اين سرزمين است. نمايش نيز گونه اي ادبي است كه از ديرباز در فرهنگ اين سرزمين مطرح بوده‌است.در كهن ادبيّات فارسي نمي توان بخش مستقلي را به عنوان ادبيّات نمايشي در نظر گرفت؛ ولي از آن جا كه ادبيّات كهن فارسي و هنر سرچشمه هاي واحدي دارند، مي توان گفت نوشته هاي اديبان هنرمند ايراني، نشان از اُنس آن ها با هنر نمايش داشته ، ادبيّات نمايشي نيز از ديرباز همگام با هنرهاي ديگر چون موسيقي و نقّاشي در كنار ادبيّات رشد كرده است. ادب فارسي تصويرساز و معناآفرين است و مخاطب را بر آن مي دارد كه براي دريافت بهتر متن در ذهن خود به تصويرسازي بپردازد و از اين جا است كه يك تعامل هنرمندانه ميان نويسنده و خواننده شكل مي گيرد و به وسيله كُنش خواندن و اجراي آن ها، قابليّت نمايشي آثار جلوه گر مي شود. از آن جا كه نمايش به منزلۀ رسانه جهاني است و يكي از بهترين راه هاي معرّفي ادبيّات غنيّ ايران؛ پژوهش پيشِ رو مي كوشد با روش توصيفي و تحليلي، قابليّت هاي نمايشي اين گونه آثار را كه گمنام مانده و ابزاري توانمند براي نمايش تاريخ، هنر، فرهنگ و انديشه هاي ايراني است، مورد بررسي قرارداده و جايگاه اين آثار را در حوزه ادبيّات نمايشي بيان كند. عمده ترين هدف اين پژوهش، آشكار ساختن قابليّت هاي نمايشي و كشف وجوه پنهان دراماتيك در متون ادب فارسي است تا از طريق آن بتوان پيوند اين متون كهن را با هنر نمايش مورد بررسي قرار داد.