بازخواني افلاطوني سوژه در فيلم سينمايي گاو، ساختۀ داريوش مهرجويي

گذر از تاريكي به‌سوي روشنايي تمثيلي زيبايي است كه گذشتگان براي توصيفِ توسعۀ ظرفيت‌هاي انساني به كار برده‌اند. ظرفيت‌هاي بالقوه‌اي كه امكان بالفعل شدن نيافته يا اين‌كه توسط خود آدمي سركوب شده‌اند. تمثيل غار در انديشه افلاطون مبتني بر همين گذار از تاريكي به روشني بوده است و درواقع اين تمثيل توصيفي متعالي‌تر از وضعيت انسان را به نمايش مي‌گذارد. فيلم گاو اثر داريوش مهرجويي نيز نوعي از تحولات انساني را به تصوير مي‌كشد. توصيف آدمي كه بر مرز روشني و تاريكي در حال حركت است و به ناگاه به درون جهان تاريكي‌ها پرتاب مي‌شود. هدف از انجام اين مقاله خوانش دوباره‌اي بر فيلم گاو بوده و تبيين الگوهاي انسان شناسي آن است. روش تحليل محتواي كيفي تكنيكي بوده كه براي كسب اين مفاهيم انتخاب شده است. در پايان الگوهاي انسان‌شناسي يافته‌شده نشان مي‌دهند كه گذر به حقيقت متعالي‌تر و جامعه‌پذيري مطلوب مبتني بر الگوهاي فرهنگي بلندمدت و تدريجي است.