زنانگي اروتيك: برساختي تاريخي

برساخت زن اروتيك در تاريخ ايران نقطه اي كانوني در نگارش تاريخ سكسواليته است. اين پژوهش در راستاي پاسخ گويي به اين سؤال تدوين شده است كه در كدامين برهۀ تاريخي زن داراي هستي اروتيك شد؟ پژوهش حاضر با روش ديرينه شناسي انجام گرفته و در اين راستا از نگاره هاي اروتيك دورۀ صفويه و اسناد مكتوب موجود استفاده شده است. در دورۀ شاه عباس گذاري از برهنه هاي ادبي به برهنه هاي اروتيك در نقاشي ها صورت گرفت و تصاوير زنان با فرديت يافتگي بيشتري در اندام ها در عرصۀ تصوير حضور يافتند. در اواخر صفويه تصاوير عريان زنان پيوسته داراي نشانگاني فرنگي مي شود. اما مسئله نه بر سر دوگانۀ زن غربي و زن ايراني بلكه در رابطه با جدالي است كه در اين دوره بين مسيحيت، تصوف و اسلام شروع به شكل گيري مي كند و رساله هاي متعددي حول آن نگاشته مي شود؛ بنابراين برهنگي به زن مسيحي فرنگي منتسب مي شود. با حضور فيگور زن در نقاشي هاي تك برگي و ديوارنگاره ها كم كم تعريف جديدي از زنانگي در خيال انسان ايراني شروع به شكل گيري مي كند و نوعي تغيير جغرافيايي در اميال مرد ايراني صورت مي گيرد، زن مسيحي فرنگي ابژۀ ميل مرد ايراني مي شود كه پس لرزه هاي آن را به صورت شديدتر در دورۀ قاجار شاهد هستيم .