طبقه‌بندي ساختارگرايانه شيوه‌هاي روايتگري در هنرهاي نمايشي

«شيوه‌ هاي روايتگري» يكي از چالش‌هاي پيچيده و مداوم انساني است. به‌ويژه، شايد اولين سؤال بشر در فرايند ارتباط اين بوده است: «چگونه اين مطلب را نقل كنم؟» اين سؤالي كه امروزه نيز همچنان پابرجاست. علاوه بر اين، سؤالات ديگري نيز در ذهن روايتگران پديد مي‌آيد. «عناصر اصلي روايت داستاني كدام‌اند؟»، «شيوه‌ هاي روايتگري چه هستند؟» و «بهتر است براي نقل اين داستان از چه شيوه‌هايي استفاده كنم؟». شواهد نشان مي‌دهد كه به‌جز تلاش‌هاي جدي اما كلي افلاطون و ارسطو يا نظريه‌پردازي ‌هاي فاقد طبقه‌بندي ساير پژوهشگران، اقدام ديگري در اين زمينه صورت نگرفته و نظام جامعي براي طبقه‌بندي اين شيوه‌ ها ايجاد نشده است. پژوهش پيش‌رو كه به‌عنوان يك پژوهش كيفي، با روش توصيفي ـ تحليلي و با استفاده از اسناد و منابع معتبر كتابخانه‌اي به انجام رسيده، با هدف دستيابي به طبقه‌بندي جامع شيوه‌هاي روايتگري براي استفاده روايتگران تدوين شده است. در نتيجه؛ ابتدا با تحليل تعاريف جدي روايت، عناصر اصلي روايت داستاني، شناسايي و سپس، با بهره‌گيري از اين عناصر و با توجه به طبقه‌بندي‌هاي پيشين و توصيف و تحليل نظريات مهم ساختارگرايانه درباره روايت، الگويي جامع براي طبقه‌بندي شيوه‌هاي روايتگري در هنرهاي نمايشي ارائه شده است.