فهم جامعه‌شناختي پديدۀ طردشدگي ميان افراد داراي احساس شكست (تجربه‌ي زيسته‌ي مهاجران روستايي نسل دوم ۳۰-۴۰ ساله و متولدين تهران)

احساس شكست بيش‌تر به مثابه‌ پديده‌ا‌ي باليني و روان‌شناسانه بررسي شده‌است اما توجه به جنبه‌هاي اجتماعي آن نيز داراي اهميت است. به‌‌دنبال فهم پديده‌ طردشدگي، افراد داراي احساس شكست با سه معيار ادعاي ‌مراجع، ‌تشخيص‌ درمان‌گر و آزمون احساس ‌شكست انتخاب شده و مصاحبه‌ها تا دستيابي به اشباع نظري از ميان ۶۵ نفر انجام گرفت. سوژه‌هاي تحقيق از پنج كلينيك روانشناسي در شهر تهران (مركز منطقه ۶، شرق منطقه ۸، شمال منطقه 1، غرب منطقه ۵، جنوب منطقه۱۸) به‌طور هدفمند با استراتژي سهميه‌اي انتخاب شدند. شركت‌‌كنندگان از ميان افراد 3040 ساله در دو ‌گروه (۱مهاجرين نسل‌ دوم از روستا به كلانشهر‌‌ تهران، ۲متولدين و ساكنين تهران) انتخاب شدند. در گردآوري داده‌ها از مصاحبه‌ي نيمه ساخت‌ يافته و در تحليل آنه‌ا از تحليل تماتيك استفاده گرديد. يافته‌ها بيانگر آن است كه تجارب شكست باعث شكل‌گيري احساس ‌تبعيض، طردشدگي و كاهش مشاركت اجتماعي افراد مي‌گردد و پيامدهاي ثانويه‌اي چون احساس ناتواني، فشار روحي، كاهش احساس تعلق و انزواي اجتماعي را در بردارد. طرد و فرسايش سرمايه‌ي اجتماعي موجب حس ديگري ‌بودن، فاصله‌گيري، ترس و ناتواني براي ادغام‌اجتماعي مي‌گردد. مهاجرين (به‌عنوان گروهي مطرود) دچار سردرگمي فرهنگي، حس بي‌ريشگي، بي‌قدرتي، تنهايي، انزوا مي‌شوند. حس آزادي توام با تبعيض، ميل به مهاجرت ‌معكوس و مهاجرت ‌برون‌مرزي، ضربات روحي، بي‌اعتمادي، نااميدي و شرمساري از جمله پيامدهاي احساس طردشدگي در گروه مهاجرين (افراد داراي شكست) ‌است.