زيست مجردي جوانان: مسئله‌اي اجتماعي-فرهنگي (رويكردي تحليلي مبتني بر آراي ژان بودريار و ريچارد سِنِت)

مقالۀ حاضر با رويكرد تحليلي و جامعه ‌شناسانه، به تحليل مسئلۀ زيست ‌مجردي جوانان بر اساس نظريه‌هاي ژان بودريار و ريچارد سِنِت مي‌پردازد. مقاله با تأكيد بر تخيل جامعه ‌شناسانه به دنبال ابهام ‌زدايي و ايجاد خلاقيت در نگاه به اين مسئلۀ اجتماعي است. مطالعۀ نظري مورد توجه در اين پژوهش، تحليل و نقدِ فرمي جديد از زندگي در ميان جواناني است كه تحت تأثير روال اجتماعيفرهنگيِ مدرن يا فردگرا قرار گرفته ‌اند. جلوه اي از تراژدي حيات مدرن كه مجردان را در برابر ايده ‌هاي متغير و بي شماري قرار مي ‌دهد؛ ايده ‌هايي كه هرگز در كليت خود قابل‌دسترسي نيستند. نوعي از زندگي در جامعۀ نوين شكل‌گرفته است كه در پي محبوبيت فردگرايي، جوان معاصر را با به‌ حداكثر رساندن لذت جنسي و مصرف ‌گرايي، اغوا نموده و پديده‌ هاي خيالي مجازي را برايش تبديل به واقعيتي تام كرده است. اين تراژدي ارزش ‌زدا و به دنبال آن اشاعۀ فرهنگ نوين جهاني، زندگي مجردان را بيش از پيش از هم گسيخته كرده و در جهت انزوا هدايت نموده است؛ انزوايي از نوع گسيختگي همبستگي ‌هاي جمعي و جذابيت جهان فردگرايانه. با تأمل در نظريه ‌هاي ريچارد سنت و ژان بودريار مي‌ توان گفت فرم زندگي زيست ‌مجردي، زنگ خطر را در روابط سردِ اجتماعي، تشكيل خانواده، ناشناختگي، انزوا و بيداد فردگرايي به صدا درآورده است. اين اشاعۀ ماجراجويانۀ فرهنگ مدرن در ميان جوانان و اروتيك‌سازي علايق آنان، كاملاً مسئله‌آفرين بوده كه زيست ‌مجردي، تنها يكي از پيامد هاي آن مي‌ باشد.