تحليل مصرف انرژي در بخش‌هاي اقتصادي و نقش آن در آلايندگي محيط‌زيست در ايران با تأكيد بر انرژي برق و غيربرق

در اين مطالعه تلاش بر آن است تا اثر مصرف انرژي بر آلايندگي محيط زيست در ايران مورد بررسي قرار گيرد. براي اين منظور يك الگوي پايه (كلِ اقتصاد) و سه الگوي بخشي (بخش هاي خانگي، تجاري و عمومي؛ صنعت و حمل ونقل) با رهيافت خودتوضيحي با وقفه هاي توزيعي در دوره زماني 1350-1396 برآورد شد. نتايج حاصله از برآورد الگو در قالب مصرف كل در بلندمدت نشان مي دهد كه در سطح كلِ اقتصاد و در بخش هاي خانگي، تجاري و عمومي، صنعت و حمل ونقل؛ مصرف كل حامل هاي انرژي با اثري مثبت بر انتشار دي اكسيدكربن همراه است. بررسي اثر مصرف انرژي برق و غيربرق بر انتشار دي اكسيدكربن در سطح كلِ اقتصاد در بلندمدت نشان مي دهد كه مصرف انرژي برق اثري معنادار بر انتشار دي اكسيدكربن ندارد؛ در حالي كه در اين بازه مصرف انرژي غيربرق اثري مثبت بر انتشار دارد. همچنين در بخش خانگي، تجاري و عمومي، انرژي برق و غيربرق با اثري مثبت بر انتشار دي اكسيدكربن همراه است. نتيجه ديگر آنكه در بخش صنعت و حمل ونقل مصرف انرژي برق اثر معناداري بر انتشار دي اكسيدكربن از اين دو بخش ندارد؛ در حالي كه مصرف انرژي غيربرق با اثري مثبت بر انتشار از بخش صنعت و حمل ونقل همراه است. همچنين از حيث اندازه اثرگذاري در بلندمدت، انتشار دي اكسيدكربن نسبت به مصرف انرژي (كل، برق و غير برق) در سطح كلِ اقتصاد و بخش صنعت كم كشش، در بخش خانگي، تجاري و عمومي تقريباً داراي كشش واحد؛ و در بخش حمل و نقل كشش پذير است. در باب مصرف انرژي برق نيز اندازه كشش تنها در بخش خانگي، تجاري و عمومي معنادار بوده و منفي است. در باب مصرف انرژي غير برق، انتشار دي اكسيدكربن در سطح كلِ اقتصاد و بخش ها كم كشش بوده ولي با اينحال در بخش حمل و نقل اندازه كشش بيش از دو بخش ديگر است. در اين راستا پيشنهاد مي شود كه به مصرف انرژي هاي تجديدپذير با ميزان آلايندگي كمتر به عنوان جايگزيني مناسب براي سوخت هاي فسيلي در بخش هاي مختلف اقتصادي كشور توجه ويژه شود.