سنجش ظرفيت جذب تكنولوژي ذخيره‌سازي انرژي خورشيدي به كمك نظريه سيستم‌هاي خاكستري

اگرچه انرژي خورشيدي يكي از مهم‌ترين انرژي‌هاي تجديدپذير در ايران است كه در اكثر مناطق كشور به‌ويژه كوير مركزي قابل استفاده است، اما ماهيت تصادفي اين نوع انرژي امكان پيش‌بيني توان خروجي توليدي آن را دشوار ساخته و سبب بروز مشكلاتي در عملكرد سيستم‌هاي تغذيه‌كننده از اين انرژي مي‌شود. به همين دليل به‌كارگيري سيستم‌هاي ذخيره انرژي براي بازه‌هاي زماني كه توليد كم‌تر از مصرف است، جهت تعادل بين توليد و مصرف ضروري مي باشد. تكنولوژي‌هاي متنوعي جهت ذخيره‌سازي انرژي خورشيدي وجود دارد اما قبل از استفاده از آن‌ها در ايران لازم است ظرفيت جذب اين تكنولوژي‌ها در شركت‌هاي ايراني بررسي شده و براساس آن تصميم‌گيري شود. در اين پژوهش سعي شده ظرفيت جذب تكنولوژي‌هاي موجود جهت ذخيره‌سازي انرژي خورشيدي با استفاده از مدل تودورووا و دوريسين بررسي شده و به كمك تحليل رابطه خاكستري، تكنولوژي داراي اولويت بالاتر جهت انتقال انتخاب شود. به‌اين منظور ابتدا پنج شركت اصلي در زمينه انرژي خورشيدي از استان‌هاي مختلف انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه، اطلاعات مورد نياز جمع آوري گرديد. نتايج اين تحقيق حاكي از آن است كه تكنولوژي ذخيره‌سازي »مواد تغيير فازدهنده « نسبت به ساير تكنولوژي‌هاي ذخيره سازي انرژي خورشيدي داراي ظرفيت جذب بالاتري در ايران است.