بررسي نقش باز بودن اقتصاد در ايران بر بهبود زندگي فقرا

كاهش فقر از مهم‌ترين اهداف سياست‌هايي است كه توسط دولت‌ها دنبال مي‌شود. ضمن آنكه رشد اقتصادي و اعتقاد جدي به رشد همراه با عدالت نيز همواره مورد توجه سياست‌گذاران بوده است. مفهوم رشد به نفع فقير، بر ارتباط متقابل بين سه عنصر رشد، فقر و نابرابري تمركز مي‌كند. از طرف ديگر، رشد به نفع فقير از عوامل متعددي از جمله سياست‌هاي كلان اقتصادي تأثير مي‌پذيرد. هدف اين مقاله، بررسي اثر بازبودن اقتصاد بر رشد به نفع فقير طي دوره زماني 1394-1361 است. بدين منظور با استفاده از داده‌هاي سري زماني و بكارگيري روش خود رگرسيوني با وقفه‌هاي توزيعي به تخمين رابطه مورد نظر پرداخته شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه بازبودن اقتصاد به واسطه ورود تكنولوژي، افزايش بهره‌وري، تخصيص كاراتر منابع و ترويج نوآوري منجر به بهبود وضعيت فقرا شده است. لذا پيشنهاد مي‌شود دولت سياست برداشتن موانع تجارت آزاد و نيز عضويت در سازمان تجارت جهاني را پيگيري نمايد. اگر چه لازمه موفقيت در اين زمينه ايجاد زيرساخت‌ها و نهادهاي متناسب است.