ارائه الگوي كيفيت زندگي كاري بر اساس استرس شغلي و خودكارآمدي با ميانجي‌گري خستگي در پرستاران مـتأهل

مقدمه: پرستاران سطوح بالايي از خستگي را تجربه مي‌كنند كه اختلال قابل توجهي در عملكرد آنان ايجاد كرده است. بنابراين، مي‌بايست به عوامل پيش بيني‌كننده ارتقاي كيفيت زندگي كاري پرستاران توجه ويژه‌اي نمود. لذا، اين مطالعه با هدف ارائه الگوي كيفيت زندگي كاري بر اساس استرس شغلي و خودكارآمدي با ميانجي‌گري خستگي در پرستاران متأهل بيمارستان‌هاي شهر اهواز انجام گرفت. روش كار: روش پژوهش حاضر، توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري را كليه پرستاران متأهل بيمارستان‌هاي شهر اهواز در سال 1399 تشكيل دادند كه به روش نمونه گيري در دسترس تعداد 202 تن به عنوان نمونه انتخاب شدند. جمع‌آوري داده‌هاي پژوهش همزمان با اپيدمي كرونا، طي ماه‌هاي ارديبهشت و خرداد در بيمارستان‌هاي شهر اهواز از طريق پرسشنامه‌ جمعيت شناختي ، پرسشنامه‌ كيفيت زندگي كاري ، پرسشنامه استرس شغلي ، پرسشنامه خودكارآمدي و مقياس خستگي انجام گرفت. روايي محتوا به روش كيفي و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفاي كرونباخ انجام شد. تحليل داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم‌افزار SPSSنسخه 24 وAMOS نسخه 23 انجام شد. يافته ها: تمام مسيرهاي مستقيم به جز مسير استرس شغلي به كيفيت زندگي كاري معنادار شدند. مسيرهاي غيرمستقيم نيز از طريق خستگي با كيفيت زندگي كاري معنادار شدند (0.01 P). نتيجه‌گيري: الگوي پيشنهادي از برازش مطلوبي برخوردار است و گام مهمي در جهت شناخت عوامل مؤثر بر كيفيت زندگي كاري پرستاران محسوب مي‌شود. توصيه مي‌شود با برنامه‌ريزي و اجراي مداخلات آموزشي در زمينه استرس شغلي، خودكارآمدي و خستگي قدمي مثبت در جهت افزايش كيفيت زندگي كاري پرستاران برداشته شود. واژگان كليدي: استرس شغلي، خودكارآمدي، كيفيت زندگي كاري، خستگي