تدوين مدل علّي توانمندسازي رواني زنان باردار: نقش پريشاني روان‌شناختي و ميانجي‌گري تاب‌آوري، ذهن‌آگاهي و فراهيجان

مقدمه: در سطح بين الملل، سلامت زنان در دوران بارداري و زايمان به عنوان سنگ بناي سلامت جمعيت شناخته مي شود و توانمندسازي زنان از جمله اهداف توسعه در هزاره فعلي است، از سوي ديگر پريشاني روان شناختي از شايع ترين اختلالات رواني در بارداري است كه مي تواند منجر به بروز پيامدهاي جدي و ماندگاري مانند تضعيف توانمندي رواني مادران شود، بنابراين پژوهش حاضر با هدف تدوين مدل علّي توانمندسازي رواني زنان باردار بر اساس نقش پريشاني روان شناختي و ميانجي گري تاب آوري، ذهن آگاهي و فراهيجان انجام شد. روش كار : روش پژوهش از نوع توصيفي و همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش را زنان باردار مراجعه كننده به مراكز بهداشتي درماني شهرستان بروجرد در سال 1399 تشكيل دادند. 392 نفر به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه هاي اطلاعات جمعيت شناختي و بارداري، استرس ادراك شده ي كوهن (14 CPSS)، اضطراب مرتبط با بارداري وندنبرگ (PRAQ)، افسردگي ادينبرگ(EPDS) ، تاب آوري كانر ديويدسون (RISCCD)، پرسش نامه پنج عاملي ذهن آگاهي بائر (FFMQ)، فراهيجان ميتمنسگرابر (MES) و توانمندي رواني بارداري كامدو (KPES) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 و مدل سازي معادلات ساختاري (PLS) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: تاثير متغير پريشاني روان شناختي بر توانمندي رواني هم به صورت مستقل و هم با حضور متغيرهاي ميانجي تاب آوري و ذهن آگاهي معنادار است. پريشاني روان شناختي، تاب آوري و ذهن آگاهي مي توانند 9/%67 از واريانس توانمندي رواني را تبيين كنند؛ اما نقش ميانجي فراهيجان (b=-0.006,t=0.690) در مدل تاييد نشد. نتيجه گيري: مراقبين سلامت با مورد توجه قرار دادن تاب آوري و ذهن آگاهي زنان باردار در جريان مراقبت هاي دوران بارداري مي توانند به تعديل اثرات منفي پريشاني روان شناختي و توانمندسازي رواني اين قشر آسيب پذير كمك نمايند.