اثربخشي بوپروپيون بر عملكرد جنسي زنان مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس: يك كارآزمايي باليني

مقدمه: اختلالات جنسي در زنان مبتلا به بيماري مولتيپل اسكلروزيس (MS) شيوع نسبتاً زيادي دارد و بر كيفيت زندگيشان اثر مي‌گذارد. مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير بوپروپيون آهسته رهش بر عملكرد جنسي زنان مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس انجام شد. روش‌كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني شاهددار تصادفي شده در سال 1398 بر روي 60 زن مبتلا به MS نوع بهبود يابنده عودكننده كه تحت درمان معمول MS و داراي اختلالات جنسي بودند، انجام شد. افراد به دو گروه 30 نفره دريافت‌كننده بوپروپيون و پلاسبو تقسيم شدند. پرسشنامه‌هاي صميميت و جنسي مولتيپل اسكلروزيس، شاخص عملكرد جنسي زنان، و شدت خستگي و همچنين پرسشنامه افسردگي بك II پيش، 4 و 8 هفته پس از شروع مداخلات براي تمامي بيماران تكميل شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 20) و آزمون‌هاي تحليل واريانس و اندازه‌گيري‌هاي مكرر انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: نمره پرسشنامه عملكرد جنسي 8 هفته پس از مداخلات در گروه دريافت‌كننده بوپروپيون (45.85±9.96) به‌طور معني‌داري كمتر از گروه پلاسبو (11.46±53.56) بود (0.007=p). همچنين نمره افسردگي در دو مرحله پس از مداخله در گروه بوپروپيون (23.03±11.26) كمتر از گروه پلاسبو (13.43±37.86) بود و در سير مداخلات كاهش يافته بود (p 0.0001). نمره شاخص عملكرد جنسي FSFI و زيرمقياس‌هاي آن در طول مطالعه در گروه بوپروپيون (25.88±2.67) نسبت به گروه دريافت‌كننده پلاسبو (2.8±17.44) بهبود يافت كه نشان‌دهنده تداوم اثربخشي بوپروپيون مستقل از تغييرات نمرات افسردگي و خستگي در طي درمان در اين بيماران بود (p 0.001). نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه اثربخشي درمان با بوپروپيون در بهبود اختلالات جنسي در بيماران زن مبتلا به MS را نشان داد.