بررسي تطبيقي برنامۀ آموزشي دورۀ كارشناسي معماري در ايران با شش دانشگاه برتر جهان

آموزش دانشگاهى معماري به حوزه آموزش معمارى وارد شده است و به‌طور ضمنى بر آموزش معمارى تأثير مي‌گذارد. آموزش معمارى در ايران مسئله‌اي پيچيده است، گواه اين ادعا بحث‌هاى مداوم ميان دانشوران و پژوهشگران و تعدد پژوهش‌هايى است كه به‌منظور بررسي ناهنجاري‌هاي موجود در آموزش معماري انجام شده است. در اين پژوهش، كه از نوع كاربردي‌ـ توسعه‌اي است، پس از مرور پژوهش‌هاي صورت‌گرفته در حوزه آموزش معماري در داخل و خارج از كشور و استخراج راهكارهاي پيشنهادي، با شناسايي مؤلفه‌هاي اصلي آموزش معماري و ساختار برنامه آموزشي و ارتباط دروس با يكديگر در مقطع كارشناسي در شش دانشگاه‌ ام‌آي‌تي امريكا، دانشگاه ملي سنگاپور، دانشگاه پنسيلوانياي امريكا، دانشگاه شفيلد انگلستان، دانشگاه سيدني در استراليا، دانشگاه صنعتي دلفت هلند و بررسي تطبيقي موارد آن‌ها با برنامه‌ آموزشي مقطع كارشناسي معماري در ايران (مصوب وزارت علوم، تحقيقات و فناوري)، با استدلال منطقي، علل بروز ناهنجاري‌هاي موجود در آموزش معماري ريشه‌يابي مي‌شود و درنهايت به راهكارهاي عملي، ازقبيل تعامل متقابل دروس، افزايش قدرت انتخاب دانشجويان، و توجه به پژوهش و نحوه ارتباط با حرفه، به‌منظور ارتقاي كيفيت آموزش معماري در قالب نظام آموزش دانشگاهي پرداخته مي‌شود. مقايسه برنامه‌هاي آموزشي معماري در ايران و شش دانشگاه‌ معتبر جهان نشان داده است كه، در عين وجود شباهت‌هاي قابل ملاحظه، تفاوت‌هايي از نظر طول دوره، نسبت دروس، و محتواي دروس ديده مي‌شود كه ناشي از عوامل متعددي است. درنهايت، در قالب پنج مؤلفه‌ تعامل متقابل دروس مختلف در طول دوره، قدرت انتخاب، حرفه‌محور بودن، پژوهش‌محور بودن، و هويت‌محور بودن آموزش، راهكارهايي همچون افزايش ارتباط دروس نظري و كارگاهي از طريق تعامل بيشتر اساتيد دروس مختلف، افزايش دروس ‌انتخابي و اختياري، توجه بيشتر به دوره كهاد، تشويق حرفه‌ورزان به تدريس در مقام مربي، ايجاد فرصت‌هاي تحقيقاتي، و تبادلات دانشجويي عرضه شده است.