تأثير پلاسماي غني از پلاكت (PRP) بر سلول‌هاي گليال رده B92

زمينه و هدف  در مطالعات گذشته، به ارتباط برخي از سلول‌هاي سرطاني و پلاكت‌ها اشاره شده است. هدف از مطالعه حاضر، ارزيابي تأثيرات پلاسماي غني از پلاكت (PRP) بر سلول‌هاي سرطاني گليال رده B92 بوده است. مواد و روش‌ها در اين مطالعه تجربي، تعداد 106×1 سلول از رده B92، با درصدهاي متفاوت پلاسماي غني از پلاكت (PRP) شامل: 0، 5، 10 و 20 درصد، در محيط كشت به مدت 24 ساعت تيمار شدند. تغييرات ريخت‌شناسي سلول‌هاي تيمار شده با استفاده از ميكروسكوپ نوري معكوس ارزيابي شد. تأثيرات PRP بر ميزان تكثير سلول‌ها با استفاده از آزمون احياي نمك تترازوليوم (دي متيل تيازول–دي فنيل تترازوليوم برومايد، MTT) سنجيده شد. به‌منظور ارزيابي سطح بيان ژن سايتوكاين‌هاي TNFα, IL10 و ژن BCL2 از تكنيك qRT PCR استفاده شد. يافته‌ها نتايج آزمون احياي MTT نشان داد كه PRP به‌صورت كاملاً وابسته به دوز رشد سلول‌هاي گليال B92 را القا مي‌كند. همچنين PRP به‌صورت وابسته به دوز، موجبات افزايش بيان ژن BCL2 را فراهم داشت. ميزان بيان ژن سايتوكاين TNFα به دنبال تيمار سلول‌هاي گليال B92 با PRP به‌صورت غيروابسته به دوز كاهش يافته بود. همچنين، تيمار سلول‌هاي گليال B92 با PRP به صورت غيروابسته به دوز (بدون تفاوت معني‌دار بين درصدهاي مختلف PRP) موجب افزايش سطح بيان ژن سايتوكاين ضدالتهابي IL10 شد. نتيجه‌گيري در ريزمحيط سرطان، پلاكت‌ها موجبات پيش‌برد رشد و تكثير سلول‌هاي گليال B92 و فرار آن‌ها از پاسخ‌هاي ايمني را فراهم مي‌كنند.