بازشناسي محرك هاي موثر بر رقابت پذيري سفر وگردشگري براي دوران پساكرونا (مطالعه موردي: ايران)

گسترش بيماري كرونا ( يا كوويد ۱۹) صنعت گردشگري را بيش از هر صنعت ديگري متأثر كرده است؛  بسته شدن مرزهاي خارجي، محدوديت‌هاي سفر داخلي، لغو پروازها، و تعطيلي اماكن اقامتي و توريستي جملگي به آسيب هاي فراواني در صنعت گردشگري منجر شده اند. تداوم اين روند، تاكنون، ميزان رقابت پذيري اكثر كشورهاي جهان براي كسب منابع و مزاياي بيشتر از سفر و گردشگري را به كمترين سطح خود رسانده است. در اين راستا، سعي مقاله حاضر بر آن است تا با استفاده از روش تحليل ساختاري، محرك هاي مؤثر بر وضعيت آينده رقابت پذيري گردشگري كشور ايران را براي دوران پساكرونا بازشناسي و خوشه بندي كند. داده هاي نظري به روش اسنادي و داده هاي تجربي به روش ميداني(مصاحبه، پنل خبرگان و پرسشنامه اثرات متقاطع) تهيه شده است. جامعه آماري اين پژوهش 20 نفر از خبرگان و متخصصين دانشگاهي، با تكنيك دلفي و با روش نمونه گيري قضاوتي يا هدفمند، بود. 41  محرك در 4 بعد توانمندسازي محيطي، آمادگي شرايط و چارچوب قانوني گردشگري، آمادگي زيرساختي، و توانمندسازي منابع طبيعي و فرهنگي با روش تحليل اثرات متقابل ساختاري در نرم‌افزار MICMAC پردازش شدند. يافته هاي اين پژوهش نشانگر اين بود كه نظام خوشه بندي محرك ها حاكي از تمركز آن ها در خوشه پيش برنده هاي دوگانه است. همچنين از بين 41 محرك رقابت پذيري گردشگري براي دوران پساكرونا، محرك هاي تقويت تورهاي مسافرتي براي جذب گردشگر(آمادگي زيرساختي)، انتخاب ايران به دليل تجربه قبلي (آمادگي شرايط و چارچوب قانوني گردشگري) و آمادگي جهش سفر و ميزباني شايسته از گردشگران (آمادگي زيرساختي) به ترتيب با ميزان تأثيرگذاري مستقيم 385، 364 و 361 در جايگاه اول تا سوم قرار گرفتند. با توجه به نتايج به‌دست‌آمده مي توان نتيجه گيري كرد كه جنس 10 محرك شناسايي‌شده اوليه با تأثيرگذاري مستقيم بالا از نوع آمادگي زيرساختي است.