بررسي وضعيت امنيت غذايي روستاييان و تعيين رابطه آن با مشخصه‌هاي جمعيت‌شناختي آنان (مورد مطالعه: شهرستان زنجان)

هدف اصلي اين تحقيق بررسي وضعيت امنيت غذايي روستاييان شهرستان زنجان و تعيين رابطه آن با مشخصه هاي جمعيت‌شناختي آنان بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، تمامي سرپرستان خانوار در مناطق روستايي شهرستان زنجان بود كه بر اساس آمار سرشماري عمومي نفوس و مسكن (1395)، تعداد آن‌ها 25864 خانوار گزارش شده است. با توجه به فرمول بارتلت و همكاران (2001)، حجم نمونه 379 نفر برآورد گرديد كه براي دستيابي به نمونه ها از روش نمونه گيري چندمرحله اي استفاده شد. ابزار گردآوري داده ها در اين پژوهش پرسشنامه بود كه روايي محتوايي آن با نظر پانلي از كارشناسان و متخصصان در زمينه موضوع مورد پژوهش مورد تأييد قرار گرفت. براي تعيين پايايي ابزار تحقيق، در مرحله پيش آزمون از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد كه مقدار آن براي بخش ه اي مختلف پرسشنامه در حد مناسب (بالاي 0/7) بود. بر اساس نتايج تحقيق در خصوص وضعيت امنيت غذايي خانوارهاي روستايي بر مبناي شاخص هاي نه گانه مقياس دسترسي ناامني غذايي خانوار مشخص شد كه بيشترين فراواني (4/67 درصد) مربوط به پاسخگوياني بود كه در وضعيت ناامني شديد به سر  مي بردند. نتايج تحليل همبستگي حاكي از آن بود كه متغير وضعيت امنيت غذايي با متغيرهاي سابقه كار كشاورزي، فاصله روستا با نزديك ترين شهر و فاصله روستا با نزديك ترين بازار و مركز خريد رابطه منفي و معني دار و با سه متغير مساحت اراضي آبي، ميزان درآمد ماهانه از فعاليت غير كشاورزي و سطح مشاركت و ارتباطات اجتماعي رابطه مثبت و معني دار داشت. با توجه نتايج آزمون مقايسه‌اي مشخص شد كه بين وضعيت امنيت غذايي پاسخگويان مطالعه شده برحسب متغير شغل اصلي تفاوت معني دار وجود داشت.