بررسي ارتباط بين عمق قوس اسپي و علايم اختلال مفصل گيجگاهي- فكي در بيماران مراجعه كننده به واحد اكلوژن بخش پروتزهاي دنداني دانشكده دندانپزشكي مشهد

سابقه و هدف: اجزا سيستم جونده از جمله مفصل گيجگاهي فكي ارتباط دقيق و تنگاتنگي با هم دارند. نقص در هر يك از اجزا يا عوامل مانع از فعاليت هماهنگ آن ها و منجر به اختلال در مفصل گيجگاهي - فكي (TMD) مي گردد. هدف از اين مطالعه بررسي ارتباط بين عمق قوس اسپي و علايم اختلال مفصل گيجگاهيفكي در بيماران مراجعه كننده به واحد اكلوژن بخش پروتزهاي دنداني دانشكده دندانپزشكي مشهد بود. مواد و روش ها: در اين مطالعه توصيفي 55 بيمار از بيماران مراجعه كننده به واحد اكلوژن بخش پروتزهاي دنداني دانشكده دندانپزشكي مشهد مورد بررسي قرار گرفتند. علايم TMD شامل شدت درد، حداكثر باز شدن دهان (MMO) (ميلي متر) و وجود صداي مفصلي مورد بررسي قرار گرفت. شدت درد بر اساس شاخص (VAS (Visual Analogue Scale ارزيابي شد. كست بيماران پس از گرفتن قالب آلژينات و ريختن آن با گچ استون تايپ IV تريم شد. به وسيله يك خط كش ديجيتال عمق قوس اسپي در فك پايين اندازه گيري شد وداده ها با آزمون هاي تي مستقل، من يو ويتني و ضريب همبستگي اسپيرمن مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها: 38 زن (69/1 درصد) و 17 مرد (9/ 30درصد) با ميانگين سني7/2 ±28/1 سال و دامنه سني 15 تا 52 سال مورد بررسي قرار گرفتند. ميانگين عمق قوس اسپي دو طرف در زنان، 0/78 ±2/08 ميليمتر و در مردان، 0/67 ±1/72 ميليمتر بود كه از نظر آماري اختلاف معني داري با يكديگر نداشتند (0/86=P) ميانگين عمق قوس اسپي دو طرف در بيماران بدون صداي مفصلي، 0/09 ± 2/09ميليمتر و در بيماران با صداي مفصلي ، 0/52 ±1/82 ميليمتر بود كه اين اختلاف از نظر آماري معني داري نبود. ( 0/18=P) همچنين بين حداكثر باز شدن دهان و شدت درد با ميانگين قوس اسپي دو طرف ارتباط آماري معناداري مشاهده نشد. (0/05 P) نتيجه گيري: در اين مطالعه گرچه ميانگين عمق قوس اسپي در بيماران با صداي مفصلي، كمتر از بيماران بدون صداي مفصلي بود ولي اين اختلاف نيز از نظر آماري معني داري نبود. همچنين بين ساير علايم بيماران مبتلا به اختلالات مفصل گيجگاهي -فكي شامل شدت درد، حداكثر باز شدن دهان (Maximum Mouth Opening: MMO) و عمق قوس اسپي در فك پايين نيز ارتباط مشخصي مشاهده نشد.