بررسي شيوع واريس پا و برخي عوامل مرتبط با آن در آرايشگران شهرستان گناباد

مقدمه: وضعيت‌هاي بدني حين كار و شرايط شغلي از جمله عوامل خطر مهمي‌اند كه موجب افزايش شيوع واريس مي شوند. از جمله اين وضعيت ها ايستادن‌هاي طولاني مدت و حالت‌هاي جسمي خسته كننده‌اند كه در حرفۀ آرايشگري اجتناب ناپذيرند. هدف از اين مطالعه بررسي ارتباط شيوع واريس پا با عوامل شغلي و دموگرافيك در آرايشگران است. روش بررسي: در اين مطالعۀتوصيفي همبستگي، 90 نفر از آرايشگران شاغل در شهرستان گناباد در سال 1394 به روش تصادفي بررسي شدند. نمونه‌ها پس از پركردن پرسشنامۀ اطلاعات دموگرافيك، بر اساس معيار CEAP (يافته باليني، علت شناسي، يافته آناتوميكي، پاتوفيزيولوژي) معاينه شدند. اطلاعات جمع‌آوري شده با استفاده از آزمون‌هاي مجذوركاي، فيشر و t تست مستقل با استفاده از نرم‌افزارSPSS ورژن 16 در سطح معناداري 0.05 p تجزيه و تحليل شدند. نتايج: از 90 نفر، 45 نفر از واحدهاي پژوهش مرد و 45 نفر زن بودند و (77.8 درصد) ميانگين ساعت كاري بيشتر از 6 ساعت داشتند. اكثر مردان مورد مطالعه (51.1 درصد) و زنان مورد مطالعه (53.3 درصد) از نظر واريس كل اندام هاي تحتاني، واريس هر دو اندام داشتند. ارتباط بين وريدهاي واريسي پاي آرايشگران و تحصيلات (0.031=P)، سابقه كار (0.043=P)، ورزش منظم (0.012=P)، مصرف دخانيات (0.009=P) معني‌دار بود. نتيجه‌گيري: نتايج مطالعۀ حاضر نشان دهندۀ شيوع بالاي واريس اندام تحتاني آرايشگران است. از آنجا كه اين اختلال موجب ناراحتي‌هاي جسمي و از كارافتادگي فراواني مي شود و مي تواند بر كار آرايشگران تأثير بگذارد، بنابراين كنترل خطر و پيشگيري از اين عارضه ضروري به نظر مي رسد.