تاثير تمرينات آرام سازي پيشرونده عضلاني بر ترس از آسيب مجدد و خطاي فرود ورزشكاران حرفه اي با سابقه ‏بازسازي رباط صليبي قدامي

هدف: ترس از آسيب مجدد در ورزشكاران با سابقه آسيب مي تواند تاثير مخربي بر عملكرد يك ورزشكار بگذارد و مي تواند دليلي براي ترك ورزش و رقابت توسط ورزشكار تلقي شود. از اين رو هدف از پژوهش حاضر تاثير تكنيك آرام سازي پيشرونده عضلاني بر ترس از آسيب مجدد و ميزان خطاي فرود ورزشكاران حرفه اي با سابقه بازسازي رباط صليبي قدامي (Anterior Cruciate Ligament; ACL) زانو مي باشد. روش بررسي: تعداد 26 ورزشكار حرفه اي (13 زن، 13 مرد) با سابقه بازسازي ACL با ميانگين وزن 75.1±80.66 كيلو گرم، ميانگين سني 45.2±47.22 سال و  ميانگين قد 18.7±84/ 167 سانتي متر به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه كنترل (13 نفر) و تجربي (13نفر) تقسيم شدند. آزمودني ها دوره توانبخشي پس از آسيب ورزشي خود را تكميل كرده بودند. در گام اول پرسشنامه ترس از آسيب مجدد تمپا (Tempa Scale Kensiophobia; TSK11) توسط آزمودني ها تكميل گرديد. درگام دوم ميزان خطاي فرود آزمودني ها بر اساس سيستم امتيازدهي خطاي فرود (Landing Scoring Error System; LESS)  اندازه گيري شد. آزمودني هاي گروه تجربي تمرينات آرام سازي پيشرونده عضلاني را در 12 جلسه به مدت 4 هفته و هر جلسه 30-45 دقيقه انجام دادند.گروه كنترل در طي اين مدت زمان در هيچ گونه فعاليت درماني شركت نداشته و به فعاليت هاي عادي روزانه مشغول بودند. بعد از برگزاري جلسات تمريني، همه آزمودني ها در پس آزمون شركت كردند و شاخص هاي مورد نظر اندازه گيري شد. جهت مقايسه گروه ها و تاثير مداخله از آزمون آناليز واريانس اندازه هاي تكراري در سطح معني داري 0.05 استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد كه ميزان ترس از آسيب مجدد و ميزان خطاي فرود در گروه تجربي بعد از اعمال مداخله كاهش يافته است و اين كاهش از نظر آماري معني دار مي باشد و همچنين ميزان ترس از آسيب مجدد قبل و بعد از اعمال مداخله بين دو گروه اختلاف معني داري را نشان مي دهد (0.001=p). در ميزان خطاي فرود بين دو گروه كاهش مشاهده شده است اما اين تفاوت از نظر آماري معني دار نشان داده نشده است (0.001=p). نتيجه گيري: براساس نتايج حاضر مي توان اين گونه استنباط كرد كه تمرينات آرام سازي پيشرونده عضلاني مورد استفاده در پژوهش يك روش موثر و كم هزينه جهت كاهش ترس از آسيب مجدد مي باشد و همچنين ميزاني خطاي فرود را نيز كاهش داده است. با توجه به نتايج پژوهش حاضر و پژوهش هاي گذشته نتيجه گيري مي شود كه كاهش خطاي فرود و ترس از آسيب مجدد همراه با بهبود مكانيك حركت و كينماتيك مفصل مي باشد و همچنين مي تواند، در پيشگيري از وقوع آسيب مجدد ورزشكاران با سابقه آسيب ACL ياري دهنده باشد. بنابراين پيشنهاد مي شود كه ورزشكاران حرفه اي متعاقب جراحي  ACLو انجام توانبخشي، از تمرينات روانشناختي به منظور كاهش احتمال آسيب مجدد استفاده نمايند.