تاثير دستكاري فعاليت سيستم دهليزي بر حافظه فضايي ديداري كودكان بيش فعال داراي نقص توجه

هدف: اختلال بيش فعالينقص توجه يك اختلال مزمن و شايع در كودكان است. اين اختلال با سطح فعاليت نامناسب، رفتارهاي كنترل نشده و نقص در حافظه كاري توصيف مي ‏شود. پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير دستكاري فعاليت سيستم دهليزي بر حافظه فضايي ديداري كودكان بيش فعال نقص توجه انجام گرفت. روش بررسي: شركت كنندگان پژوهش حاضر 24 كودك بيش فعال – نقص توجه بودند كه پس از تكميل پرسشنامه كانرز معلمان،  مصاحبه باليني با والدين و بر اساس ملاك هاي ورود به مطالعه براي شركت در اين تحقيق انتخاب شدند. كودكان در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش حاضر نرم افزار كرسي بلك (CBT) براي سنجش متغير حافظه فضايي ديداري بود. همچنين براي گروه آزمايش 10 جلسه تمرينات چرخشي، تعادلي و تركيبي منتخب جهت افزايش فعاليت سيستم دهليزي در نظر گرفته شد. شركت كنندگان درجلسه پيش آزمون و پس آزمون قرار گرفتند و نتايج آنها ثبت گرديد. داده هاي پژوهش توسط نرم افزار  SPSS نسخه 21 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ‏ها:  نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه بين نمرات گروه‏ ها در متغير حافظه فضايي ديداري در مرحله پيش آزمون تفاوت معني داري وجود ندارد (0/05 p). نتايج تحليل واريانس با اندازه ‏هاي تكراري نشان داد اثر اصلي مراحل ارزيابي (پيش آزمون، پس آزمون) معنادار است (0/05 p). همچنين اثر اصلي گروه (4/93=(21/ 1)F) معنادار شد. مقايسه ميانگين ‏ها نشان داد آزمودني‏هاي گروه آزمايش نمره حافظه فضايي ديداري بهتري نسبت به گروه كنترل داشتند. اثر تعاملي گروه × مراحل ارزيابي نيز معنادار است. نتايج آزمون تعقيبي بونفروني نشان داد ميانگين نمره حافظه فضايي ديداري گروه آزمايش در مرحله پس آزمون بهتر از گروه كنترل بود. نتيجه گيري:  افزايش فعاليت سيستم دهليزي با استفاده از تمرينات حركتي طراحي شده باعث بهبود حافظه فضايي ديداري كودكان بيش فعال نقص توجه مي شود. بنابراين آموزش مبتني بر افزايش فعاليت سيستم دهليزي مي تواند براي بهبود حافظه فضايي ديداري اين كودكان مفيد واقع شود.