كاهش تكانشگري بيماران بهبوديافته مبتلا به اختلال مصرف مت‌آمفتامين با به‌كارگيري درمان مبتني بر پذيرش و تعهد

هدف: عملكردهاي اجرايي و توانايي كنترل تكانه در افراد داراي اختلال مصرف آمفتامين به شدت ضعيف است. بنابراين هدف پژوهش حاضر كاهش تكانشگري بيماران بهبود يافته مبتلا به اختلال مصرف مت آمفتامين با به كارگيري درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بود. روش بررسي: اين پژوهش به شكل نيمه آزمايشي و با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري تمام مردان تحت درمان مبتلا به اختلال مصرف مت آمفتامين در سال 1397 در شهرستان يزد بود. نمونه‌گيري به صورت هدفمند بود. از ميان افرادي كه بر اساس پرسشنامه تكانشگري بارت (1994) نمره بالاتر از نقطه برش را كسب كرده بودند، به طور تصادفي 12 نفر در گروه آزمايش و 12 نفر در گروه كنترل قرار گرفتند. از روش‌هاي آمار توصيفي و همچنين از روش‌هاي آمار استنباطي مانند آزمون تحليل كوواريانس در تحليل داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها: نتايج تحليل داده ها نشان داد مقدار پارامتر (F) متعلق به متغير پيش آزمون برابر 4/19 شده است و معنادار مي باشد. بنابراين اختلاف معناداري بين ميانگين نمرات تكانشگري بيماران بهبود يافته مبتلا به اختلال مصرف مت آمفتامين در بين دو گروه كنترل و آزمايش در مرحله پس آزمون پس از خارج شدن اثر پيش آزمون وجود دارد. نتيجه‌گيري: در پايان بر اساس نتايج پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه درمان مبتني بر تعهد و پذيرش به عنوان يك درمان نوپا و برخواسته از موج سوم رفتار درماني يك روش مداخله سودمند براي بيماران بهبود يافته مبتلا به اختلال مصرف مت آمفتامين در زمينه كاهش رفتارهاي تكانشي است.