مقايسه اثر بازي هاي حركتي گروهي و انفرادي در محيط كودك محور و معلم محور بر عملكرد حركتي ورفتار سازشي كودكان كم توان ذهني آموزش پذير

هدف: هدف بررسي اثر بازي فردي و گروهي در محيط آموزشي معلم‌محور و كودك‌محور بر ارزيابي عملكرد حركتي و رفتار سازشي كودكان كم‌توان ذهني آموزش‌پذير بود. روش: پژوهش حاضر نيمه‌تجربي و ميداني و طرح آن به روش پيش‌آزمون و پس‌آزمون انجام شده است. شركت‌كنندگان در اين پژوهش تعداد40 كودك كم‌توان ذهني آموزش‌پذير (۲۱ دختر و ۱۹ پسر) با دامنه سني ۷ تا ۱۰ سال با ضريب هوشي۵۰ تا 70 شهر گنبد شركت داشتند كه بر‌اساس پرسشنامه رفتار سازشي راتر (نورم ايران)، افرادي كه نمره ۴۵ و كمتر به دست آوردند، داراي شرايط شركت در اين پژوهش شدند. شركت‌كنندگان به ‌صورت تصادفي در چهار گروه 10 نفره دو گروه انفرادي در محيط آموزشي معلم‌محور و كودك‌محور و دو گروه جمعي در محيط آموزشي معلم‌محور و كودك‌محور تقسيم شدند. رشد حركتي كودكان كم‌توان ذهني با استفاده از آزمون MABC2 ارزيابي شد. مداخله‌اي به مدت شش هفته از بازي‌هاي حركتي دبستاني در دو محيط آموزشي معلم‌محور و كودك‌محور به مدت دو روز در هفته و در طول دوازده جلسه انجام شد. براي آزمون فرضيه پژوهش از تحليل واريانس -كوواريانس يك‌‌راهه استفاده‌ شده است. تجزيه ‌و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 انجام شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد تأثير بازي حركتي انفرادي و گروهي در دو محيط آموزشي كودك‌محور و معلم‌محور بر عملكرد حركتي و رفتاري در كودكان كم‌‌توان ذهني آموزش‌پذير معنادار بوده است و عملكرد حركتي در گروه‌هاي كودك‌محور و معلم‌محور در مرحله پس‌آزمون بهتر از پيش‌آزمون بود. نتيجه‌گيري: بازي حركتي به‌ صورت گروهي در شرايط مربي‌محور سبب عملكرد بهتر نسبت به بازي حركتي به ‌صورت انفرادي و در شرايط كودك‌محور مي‌شود. رفتار سازشي در افرادي كه به‌ صورت گروهي تمرين كرده بودند، بهتر از افرادي بود كه به ‌صورت انفرادي تمرين كردند.