نقش ميانجي تاب‌آوري تحصيلي در رابطه بين خودكارآمدي تحصيلي با سازگاري تحصيلي دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري

هدف: از آن‌جايي‌كه دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري در سازگاري تحصيلي مشكل دارند، از‌اين‌رو پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي تاب‌آوري تحصيلي در رابطه بين خودكارآمدي تحصيلي با سازگاري تحصيلي دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري انجام شد. روش: در اين پژوهش توصيفي و از نوع معادلات ساختاري، تعداد 160 نفر دانش‌آموز با ناتواني يادگيري به‌عنوان نمونه هدفمند انتخاب شد. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه سازگاري تحصيلي (سينها و سينگ، 1993)، پرسشنامه خودكارآمدي تحصيلي (مك‌ايلروي و بانتينگ، 2002) و مقياس تاب‌آوري تحصيلي (ساموئلز و وو، 2009) استفاده شد. سپس داده‌ها با استفاده از مدل‌يابي معادلات ساختاري (SEM) به‌وسيله نرم‌افزار SPSS23 و Lisrel 8.8 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: براساس نتايج به‌دست‌آمده مدل علّي رابطه بين خودكارآمدي تحصيلي، تاب‌آوري تحصيلي و سازگاري تحصيلي دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري براساس شاخص‌هاي مختلف برازش تأييد شد. خودكارآمدي تحصيلي و تاب‌آوري تحصيلي بر سازگاري تحصيلي دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري اثر مستقيم دارند؛ همچنين خودكارآمدي تحصيلي از راه تاب‌آوري تحصيلي بر سازگاري تحصيلي دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري تأثير غيرمستقيم دارد (0.05 P). نتيجه‌گيري: بنابراين، خودكارآمدي تحصيلي و تاب‌آوري تحصيلي نقش مهمي در سازگاري تحصيلي دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري ايفا مي‌كنند و هدف قرار‌دادن اين دو مؤلفه به وسيله درمان‌هاي روان‌شناختي مي‌تواند در افزايش سازگاري تحصيلي دانش‌آموزان با ناتواني يادگيري مؤثر باشد.