ارتباط انديشه‌هاي زيباشناختي با ساخت فضاهاي شهري (نمونه موردي: ميدان نقش جهان اصفهان و ميدان سنت پيتر رم)

زيباشناسي در شهرسازي و معماري از جمله موضوعاتي است كه انديشه شهرسازان و معماران را به‌خود مشغول نموده است. برداشت‌هاي متفاوت در زمينه زيباسازي فضاهاي شهري، علاوه بر بالا بردن هزينه‌هاي شهر، سبب بروز يك سردرگمي در اين حوزه شده است. اينكه زيباشناسي در شهرسازي از كدامين منابع مي‌تواند بهره‌مند گردد، اين سئوال اصلي را مطرح مي‌كند، كه چگونه مي‌توان بين انديشه‌هاي زيباشناختي و ساخت فضاهاي شهري در دوره‌اي خاص تاريخي مشتركاتي را كشف نمود ؟ و فرضيه پژوهش نيز بر اساس سئوال اصلي مطرح مي‌شود: بين انديشه‌هاي زيباشناسي با ساخت فضاهاي شهري ارتباط وجود دارد . براي مطالعه موردي در اين مقاله، گرايش‌هاي نظريه‌پردازان در امر زيباشناسي در يك دوره (دوران صفويه و رنسانس اروپا) با تكيه بر تحليل ميدان نقش جهان اصفهان و ميدان سنت پيتر رم انتخاب و مورد بررسي قرارگرفته‌اند و سپس انطباق ويژگي‌هاي زيباشناسانه آن نظريه‌ها نسبت به كالبد دو ميدان يادشده، با روش تحليل كيفيتاريخي وكمي و با استفاده از پرسشنامه و مطالعات كتابخانه‌اي ارزيابي شده است. با نتايج حاصل از پرسشنامه‌ها و يافته‌ها، ارتباط ملموسي بين انديشه‌هاي زيباشناسي و ساخت فضاهاي شهري طراحي شده در هر دو ميدان به عنوان نمونه مشاهده شده است و مهمتر اينكه زيباسازي فضاهاي شهري، مستلزم برخورداري از پشتوانه انديشه‌هاي فلسفي و زيباشناسي، همچنين يك جنبش عمومي هنرمدارانه در ساخت فضاهاي شهري مي‌باشد.