بررسي و تحليل عوامل مؤثر بر كاهش امنيت اجتماعي در مناطق شهري (منطقه دو شهر مقدس قم)

امنيت به عنوان اساسي‌ترين الزامات توسعه در جوامع شهري مطرح مي‌باشد. احساس عدم ترس و تهديد در فضاي جامعه به عنوان يكي از شاخص‌هاي كيفيت زندگي مطرح مي‌باشد. در اين ارتباط در شهر‌هاي بزرگ و در اصطلاح كلان‌شهرها اين عامل از اهميت مضاعف برخوردار مي‌باشد. در اين پژوهش هدف اساسي بررسي و تحليل مجموعه عواملي است كه به كاهش امنيت شهروندان منجر مي‌گردد. براي اين منظور در اين پژوهش كه با هدف كاربري و با روش توصيفي تحليلي صورت گرفته است، پرسشنامه‌اي تنظيم و در ميان حجم نمونه بالغ بر 212 نفر از شهروندان منطقه دو توزيع شد. در تحليل نتايج آن از آزمون‌هايي نظيرخي دو، T تك نمونه‌اي و تحليل عاملي استفاده شده است كه در نرم‌افزار SPSS پس از وارد نمودن مقادير، گويه‌ها مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته‌اند. البته در پيش از انجام تحليل با استفاده از آزمون kmo تناسب گويه‌ها براي اين منظور ارزيابي شده است كه مقدار 0.73 به‌دست آمده كه بيانگر تناسب گويه‌ها براي انجام آزمون است. در پايان اين نتيجه حاصل گرديده است كه عواملي نظير فضاهاي داراي ديد حداقلي عدم مديريت مناسب شهري، فضا‌هاي كم نور، عدم برنامه‌ريزي شهري مناسب، حمل و نقل نامناسب و نارسايي‌هاي دستگاه انتظامي منجر به بروز اين نابهنجاري‌ها و كاهش دهنده امنيت در منطقه دو شده است.