دريغ ياد (نوستالوژي )در شعر 4 شاعر معاصر تاجيك

مردم تاجيكستان  بعد از سال‌ها جدايي، از سرزمين كهن و مهد شاعران و دانشمندان بزرگ زبان فارسي در خراسان بزرگ، با بازيافتن استقلال، بار ديگر فرصت برگشتن  به هويت اصلي خود را مي‌يابند و درصدد سروسامان دادن به فرهنگ و ادبيات فارسي، اين ميراث گران‌بهاي نياكان ما، برمي‌آيند، و  به آرزوي ديرين خود جامه‌ عمل مي‌پوشانند، با بررسي آثاري كه  شاعران اين ديار، بعد از استقلال سروده‌اند، متوجه مي‌شويم كه اغلب اين سرايندگان، با يادآوردن گذشته ارزشمند خويش در روزگار خراسان بزرگ‌ و براي آن چه كه در اين مدّت جدايي از دست داده‌اند، حسرت مي‌خورند و گلّه و شكايت از سرنوشت خويش دارند. به طوري كه در آثار اخير تعداد زيادي از شاعران تاجيكستان، دريغ ياد (نوستالوژي ) و حسرت  براي گذشته فرهنگ و زندگي اجتماعي گذشته آنان  به خوبي آشكار است. در اين مقاله با (روش توصيفي – تحليلي) بررسي اشعاري  از صدرالدين عيني، بازار صابر، گلرخسار صفي آوا و  لايق شيرعلي از زاويه دريغ ياد مي‌پردازيم. تا به عمق اندوهان علاقه‌مندي اين شاعران  مبارز و  وطن پرست  به  فرهنگ و ادبيات فارسي  سرزمين  مادري پي ببريم.